Έλληνες Πομάκοι

Σεμπαϊδήν Καραχότζα, Πομάκος δημοσιογράφος και συγγραφέας: "Εμείς, οι Πομάκοι, δεν είμαστε Τούρκοι!"... Το τουρκικό Προξενείο, το κίνημα των Ελλήνων Μουσουλμάνων Πομάκων της Θράκης και η μυωπική πολιτική, οι εγκληματικές ενέργειες και οι παραλήψεις του ελληνικού κράτους για τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Δες κι εδώ, εδώ.

Πηγή: http://www.defence-point.gr/news/?p=63804

H Aρβελέρ για όλα

Απόλαυση η Ελένη Αρβελέρ  στη χθεσινοβραδυνή της συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη... Μας ξεμπροστιάζει κανονικά! Μιλάει σεχεδόν για όλα και όλους.Περίγελως στην Ευρώπη σήμερα με τα καμώματά μας- με μπροστάρηδες τους "γνήσιους" Έλληνες, τους "Αριστερούς" Έλληνες, τους "μνημονιακούς" Έλληνες, τους ποικίλους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, τους "Αγανακτισμένους", τα πανό στην Ακρόπολη, την τύφλα μας κτλ. Κι όπως λέει "Πριν ας πούμε 10 χρόνια, δε θα βρίσκατε ούτε έναν Γάλλο να πει κάτι εναντίον της Ελλάδας. Τώρα θα βρεις πολλούς". Αλλά και το "κακό" Μνημόνιο και τα αντι- μνημονιακά μας χρεώνουν τον κάθε Ευρωπαίο 3500-4000 ευρώ(!) και ήδη η ΕΕ μας έχει ανοίξει την πόρτα εξόδου... Α, μη ξεχάσω και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, το περίφημο εν Ελλάδι "άσυλο" και τα άλλα παλαβά της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, αντίγραφα, τάχα μου, του Μάη του ΄68 (των βαριεστημένων πλουσιόπαιδων...) στη Γαλλία.Κάπου λέει και για την Χρυσή Αυγή και το μίσος που καλλιεργείται ένθεν τε και ένθεν...Αλλά και για το εθνικό μας ελάττωμα- είμαστε ξερόλες- όταν "Όλα τα παιδιά του κόσμου έρχονται στη Σορβόννη για να μάθουν κάτι, πλην των Ελλήνων που έρχονται για να τα μάθουν όλα σε όλους". Τα θέλουμε και τα παθαίνουμε.Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη  εδώ.

Ένας Πορτογάλος Βερολινέζος διηγείται...

Εμπνευστής του βίντεο είναι ο Πορτογάλος πολιτικός, πρώην υπουργός και βουλευτής, δημοσιογράφος και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Λισσαβόνας Marcelo Rebelo de Sousa. Βλέποντας το βίντεο θα μπορούσα να πω ότι αν αντικαταστήσω τις λέξεις Πορτογαλία και Πορτογάλοι με Ελλάδα και Έλληνες θα περιέγραφα τα ίδια πράματα… τις τύχες των οικονομικά αδύναμων μελών της Ευρώπης μπροστά στους ισχυρούς της ΕΕ.Η γερμανική κυβέρνηση το χαρακτήρισε ως "πολιτικά επιζήμιο"!

Ένας Kelvin από τη Σιέρα Λεόνε στο MIT...

Μέσα στην απόλυτη δυστυχία και παρακμή ένας άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει; Διαβάζω (δες εδώ) ότι ο 15χρονος Κέλβιν Ντο από τη Σιέρρα Λεόνε είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, για όλους τους ανθρώπους που νιώθουν εγκλωβισμένοι σε κοινωνίες δίχως μέλλον. Μια και ο Κέλβιν στα 13 του μπορούσε ήδη να φτιάξει μόνος του μπαταρίες και διάφορες άλλες μοναδικές κατασκευές μαζεύοντας μικροαντικείμενα από τα σκουπίδια και ενώ κανείς ποτέ δεν του έδειξα πώς να κάνει κάτι τέτοιο. Το αυτοδίδακτο παιδί δημιούργησε το δικό του ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ κατάφερε να βρει τρόπους να παράγει φωτισμό επειδή η πόλη του κάθε εβδομάδα βυθιζόταν στο σκοτάδι. Αλλά κάποιος τον είδε, κατάλαβε ποιος είναι κι έτσι ο Κέλβιν είναι το νεαρότερο άτομο που έγινε ποτέ δεκτό στο πρόγραμμα του ΜΙΤ «Visiting Practitioner's» και έχει καταφέρει να γίνει θέμα στο CNN αλλά και όλα τα μεγάλα αμερικανικά ειδησεογραφικά πρακτορεία. .Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Σιέρα Λεόνε είναι μία από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, με μεγάλες ανισότητες στην κατανομή του εισοδήματος, ενώ δυνατότητα ανάγνωσης και γραφής έχει μόνο το 35% του πληθυσμού και η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης παγκοσμίως, όπου το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 41,24 χρόνια!
Αφιερωμένο το post στους όποιους εγχώριους μεμψίμοιρους, τους «άρχοντες» του Μαρουσιού, τους συνδικαλιστές «προστάτες» της συντήρησης, κι όλους τους «τεμπέληδες της (τέως…) εύφορης κοιλάδας» … Στους ειδήμονες που, μεταξύ των άλλων, κατάργησαν το μάθημα της Τεχνολογίας από το πρόγραμμα του Λυκείου (παραμένει στο Γυμνάσιο), παρόλο που δαπανήθηκαν χρήματα από το Β΄& Γ΄ ΚΠΣ (ΕΠΕΑΕΚ Ι & ΙΙ) για 200 τόσα εργαστήρια Τεχνολογίας γενικού Λυκείου (α, ρε Αρσένη…), το οποία που παραμένουν ημιτελή και εγκαταλελειμμένα πλέον, συν τα 1100 πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια φυσικών επιστημών πολλά από τα οποία σήμερα αραχνιάζουν… Και στους άλλους που δε θέλουν (δες εδώ) βραβεία «Αριστείας και Καινοτομίας στην Εκπαίδευση»… (Και μια που το αναφέρει το βίντεο, το κεφάλαιο της ηλεκτρονικής έχει απαλειφθεί από από το τρέχον πρόγραμμα φυσικής γυμνασίου και λυκείου!) Α, υπάρχει και το μάθημα «Eρευνητική Εργασία» (project) που δεν είναι Τεχνολογία. Εν τέλει, μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε και να εισάγουμε το μάθημα της Τεχνολογίας από την πρώτη Δημοτικού… Ξέρεις καθόλου δε με έβλαψε η ξυλοκοπτική που έκανα στο Δημοτικό τότε, στα μέσα της 10ετίας του ΄50.
Δες και, Χαράλαμπος Ιωάννου, ένας 17χρονος εφευρέτης

B. Ραφαηλίδης: Υπάρχουμε χάρη στους "άλλους"...

Αρέσει δεν αρέσει, υπάρχουμε χάρη στους άλλους κι αν κοπεί αυτή η πολιτικο-οικονομική εξάρτησή μας, η Ελλάδα δεν θα υπάρχει, αλλά δε θέλουμε να το δεχθούμε, λέει προφητικά, σχεδόν μια 15ετία (!) πριν, ο Βασίλης Ραφαηλίδης- όμως, ποιος τον άκουγε τότε ή πίστευε αυτά που υποστήριζε...Δες σχετικά  εδώ αλλά κι εδώ.

via Δημήτρης Λυμπερόπουλος

Λόγος επετειακός περί "Πολυτεχνείου"

Eορτασμός «επετείου του Πολυτεχνείου», «Γενιά του Πολυτεχνείου», «17Ν». Πρόκειται για μεταπολιτευτική μόδα σε μανδύα μύθου ή για μια ωραιοποιημένη  πραγματικότητα, ένα καθεστωτικό μύθο ή είναι, απλώς, ένα συμβάν που αποτέλεσε λιπαντικό (δες κι εδώ) στη σύγχρονη ιστορία μας; Γράφει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, αυτόπτης ως μέλος της  Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου, ενταγμένος, τότε, στην οργάνωση «Ρήγας Φεραίος» και μέλος του  ΚΚΕ εσ., βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ σήμερα: … «Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε… Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε. Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω – είναι αρκετά διαφορετική:

- Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»… Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

- Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσε η εξέγερση).

- Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

- Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

- Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ! Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό αρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»…

- Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε ένας καθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

- Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοελληνική Ιστορία. Η 25^η Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17^η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε… Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.- Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη». Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια την οικειοποιήθηκε πλήρως!» (…) «Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.» (…) Και παρακάτω : Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.» (…) «Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει. Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν. Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται ( σ.σ. τη «σημαία του Πολυτεχνείου», δες κι εδώ) κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.»(…) Για να καταλήξει : «Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε «Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει. Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής. Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν. Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.» (ολόκληρο το άρθρο εδώ). Δες και  Το "Πολυτεχνείο" που δεν έγινε ποτέ,  Το Πολυτεχνείο ψόφησε..., H σιωπηλή γενιά του Πολυτεχνείου, Για να τελειώνουμε με τις γενεές,
Και του χρόνου λοιπόν για μία «γιορτή», φευ,  από τα ίδια…
19-11-2012 Ένα, δύο, τρία πολλά Πολυτεχνεία... 
21-11-2012 Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο! 
21-11-2012 Για τη γιορτή του Πολυτεχνείου-πρέπει να πάψει να γιορτάζεται

O άνθρωπος που άλλαξε την Ισλανδία

"Αγωνιστείτε με το μυαλό σας"...Και θα μου πεις..."ποιο μυαλό"; Αυτό στα κάγκελα της Βουλής ή στα σπασμένα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος;

Εμείς οι Έλληνες και τα χάλια των πανεπιστημίων μας

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο (δες εδώ) της παραίτησης από το Σύλλογο Διδασκόντων Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών της Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Ιστορίας Μαρίας Δ. Ευθυμίου

"Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη του Δ.Σ.,

Με την παρούσα επιθυμώ να δηλώσω την επιθυμία διαγραφής μου από τους καταλόγους των μελών του Συλλόγου Δ.Ε.Π της Σχολής μας (εάν αυτή δεν έχει ήδη γίνει, καθώς, από δεκαπενταετίας και πλέον, έχω, κατά πολύ, απομακρυνθεί από τον Σύλλογο, τις δράσεις του και τις στοχεύσεις του).Οι τελευταίες αποφάσεις παρατεταμένης απεργίας κατά τον μήνα Σεπτέμβριο/ πραγματοποίησης των εξετάσεων (και, μάλιστα, εις διπλούν για όσες είχαν ήδη γίνει!!…) με αντίστοιχη μετάθεση (!!...), κατά δεκαπενθήμερο, της έναρξης των μαθημάτων/ νέου κύκλου απεργιών για μία ακόμα διαμαρτυρία κατά του «κακού κράτους», με έκαναν να λάβω την τελική μου απόφαση και να καταθέσω την παρούσα επιστολή."

"Αξιότιμε κ. Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη του Δ.Σ.,

Η αίσθησή μου είναι ότι εμείς είμαστε –από πολλού – ένας «κακός σύλλογος» που έχει περιχαρακώσει τους στόχους του σε ο, τι πάγιο διέλυε την χώρα μας κατά την τελευταία τριακονταετία: ασταμάτητες απεργίες και «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» μονίμως «αγανακτισμένων» «αγωνιζομένων πολιτών» που εκβίαζαν ένα εκβιάσιμο κράτος προκειμένου να επιτύχουν επιπλέον παροχές και προνόμια, γνωρίζοντας πως τούτο - για την ελεεινή πολιτική του επιβίωση, και μόνον- θα τα παραχωρούσε τελικά (με δανεικά) και, έτσι, ο «ηρωικός αγώνας των εργαζομένων» θα εύρισκε «την δικαίωσή του». Κεντρικός στόχος του Συλλόγου οι «αγανακτισμένες απεργίες» της κασέτας. Με τα ίδια λόγια. Το ίδιο ύφος. Τις ίδιες μεγαλοστομίες. Την ίδια στιγμή που εξασφαλίζονταν - εξ ίσου «ηρωικά» και περίτεχνα- να μην περικοπεί ο μισθός μας κατά τις περιόδους των μακρόσυρτων απεργιών και στάσεων εργασίας… Το Πανεπιστήμιο, η εύρυθμη λειτουργία του, η κανονικότητα πληρότητα και απαιτητικότητα των μαθημάτων, η επαρκής εκπαίδευση των φοιτητών μας, η σοβαρότητα της δουλειάς τους και της δουλειάς μας, η αξιοπρέπεια της δουλειάς μας δεν έχει απασχολήσει τον Σύλλογό μας. Αντιθέτως, όλα τα παραπάνω βλάπτονταν και βλάπτονται σοβαρά και καίρια με τις τακτικές απεργίες του. Οι οποίες, σε συνδυασμό με τις, εξ ίσου τακτικές, παραδοσιακές καταλήψεις των «φοιτητών» και τις αλλεπάλληλες στάσεις εργασίας και απεργίες των διοικητικών, διαλύουν σταθερά κάθε κανονικότητα του εκπαιδευτικού έργου, απορρυθμίζουν το πρόγραμμα διδασκόντων και διδασκομένων, υποβαθμίζουν την σημασία των μαθημάτων και μετατρέπουν το Πανεπιστήμιο σε θλιβερό εξεταστικό κέντρο του τίποτα.

Αν ο Σύλλογος είχε αγωνία για το μαθησιακό περιβάλλον της Σχολής και για την αξιοπρέπεια της εργασίας των μελών του θα είχε, προ πολλών ετών, άμεσα και κάθετα, αντιδράσει για την κατάχρηση δικαιωμάτων εκ μέρους μερίδας φοιτητών/ για την μακρόχρονη βία φοιτητών ενάντια σε καθηγητές και συλλογικά όργανα διοίκησης των ΑΕΙ -και της Σχολής μας/ για την κατάληψη και χρήση ζωτικών χώρων της Σχολής από «φοιτητικές παρατάξεις» (οι οποίες έχουν, εντέχνως και για ιδιοτελείς στόχους διαπλοκής, από τριακονταετίας, υποκαταστήσει τους αντιπροσωπευτικούς Φοιτητικούς Συλλόγους και την ΕΦΕΕ)/ για την κατάληψη και χρήση από ύποπτα στοιχεία χώρων διδασκαλίας του κτηρίου/ για τις φοιτητικές εκλογές που, αντί να γίνονται κανονικά σε ημέρα μαθήματος, ακυρώνουν πολλές και πολύτιμες ημέρες μαθημάτων/ για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς που έχουν γίνει, από δεκαετιών, κανονικότητα στην Σχολή μας/ για την καθημερινή έκθεση φοιτητών, διοικητικών και διδασκόντων στο κοινό έγκλημα με μεγαλύτερες ή μικρότερες κλοπές που σημειώθηκαν και σημειώνονται στο κτήριο της Σχολής μας/ για την ελεεινή ρύπανση, τα κρεμάμενα «σεντόνια», την ασύδοτη αφισοκόλληση, τα άθλια ¨τραπεζάκια» των δήθεν «παρατάξεων» που προβάλλουν την «πραμάτεια» της χυδαιότητάς τους και της διαπλοκής τους μετατρέποντας ένα πανεπιστημιακό κτήριο σαν εκείνο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σε αχούρι ανομίας και διάλυσης.

Για τους Πρυτάνεις, Συγκλήτους, Κοσμήτορες, Πανεπιστημιακά Τμήματα, Επόπτες Κτηρίων που ανέχθηκαν -και, τελικά, εξέθρεψαν και νομιμοποίησαν με την αβουλία τους (στην καλύτερη περίπτωση) -τα παραπάνω όλα αυτά τα τριάντα χρόνια. Αν ο Σύλλογος είχε αγωνία για το μαθησιακό περιβάλλον της Σχολής και για την αξιοπρέπεια της εργασίας των μελών του θα είχε, προ πολλών ετών, σθεναρά δράσει και συντονίσει τις ενέργειές του ώστε να αντιμετωπιστεί ο ευτελισμός των εξετάσεων από τις αντιγραφές καθώς και ο εξευτελισμός της δουλειάς των διδασκόντων από τους ανήκουστους αριθμούς (όλο και πιο αμαθών)εισερχομένων και από την μη διαγραφή των «αιωνίων φοιτητών». Και, φυσικά, θα αντιμετώπιζε την ανισότητα εργασίας σε μία Σχολή όπου κάποιοι δουλεύουν ελάχιστα, την ώρα που άλλοι, σαν τον Άτλαντα, προσπαθούν, με φόρτο εργασίας απερίγραπτο, να καλύψουν την επιτηδειότητα των μη εργαζομένων συναδέλφων τους. Οι οποίοι μη εργαζόμενοι συνάδελφοι είναι - καθόλου τυχαία- πρώτοι ανάμεσα σ’ εκείνους που δίδουν προβιβάσιμους βαθμούς σε γραπτά βαρύτατης αμάθειας (γλωσσικής και ουσιαστικής), κινδυνεύοντας να μετατρέψουν τα πτυχία της Σχολής μας -όπως ήδη έχει συμβεί σε περιφερειακά πανεπιστημιακά τμήματα- σε ένα είδος πανεπιστημιακής Ζακύνθου στην οποία μοιράζονται «πιστοποιητικά τυφλότητας» και όχι πτυχία βαθειάς γνώσης και ουσιαστικής, επιστημονικής, απαιτητικής και συστηματικής μάθησης.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.Εύχομαι τα καλύτερα για τον Σύλλογο Μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών."

Με τιμή

Μαρία Δ. Ευθυμίου,Τομέας Ιστορίας/ Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας/ Πανεπιστήμιο Αθηνών

Υποθέτω ότι η επιστολή αυτή  περιγράφει αδρά τι πλέον εστί ελληνικό πανεπιστήμιο (και όχι μόνο). Και μη διαμαρτυρόμαστε γιατί η χώρα σήμερα πάει κατά διαόλου… Δεν μάς φταίει κανένα Μνημόνιο, καμιά Μέρκελ, κανείς Ομπάμα ή άλλα παλαιότερα φαντάσματα. Το ξερό μας το κεφάλι φταίει - όλων ή μιας μειοψηφίας, δεν παίζει ρόλο- και ό,τι τα τελευταία 30 χρόνια θέλουμε να ονομάζουμε «Δημοκρατία» made in Greece- τρομάρα μας!...Α, ξέχασα, οι Έλληνες είναι -οι ίδιοι το λένε - ο …εξυπνότερος λαός του κόσμου, «Αριστεροί» a la carte κι άλλα τέτοια αυτοθαυμασμού των τηλεοπτικών μας σήριαλ, των "παραθύρων" στις τηλε-ειδήσεις, στην αρθρογραφία πολλών ΜΜΕ κτλ., αλλά και των όποιων «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα…υποσκάπτοντας κάθε προσπάθεια για την άλλη Ελλάδα της εργασίας και της προκοπής, που και αυτή υπάρχει. Α, ναι, για όλα φταίνε καθολικά οι πολιτικοί (μας) και όχι οι πολίτες.
Δες και

Ν. Μαραντζίδης: Ποια αυγή ξημερώνει στο πανεπιστήμιο

Β. Κιντή: Κοινωνία πιο ώριμη από τους πολιτικούς της

Ν. Σταυρακάκης: Ακαδημαϊκός πολιτισμός στο ελληνικό πανεπιστήμιο

Δ. Τσάκος: Μια και κανείς δε μιλά για μας στη Βουλή, θα το κάνουμε μόνοι μας

Π. Μαρτινίδης: «Συριζαυγίτες»: Τραμπούκοι με άλλοθι

ΣΥΡΙΖΑ για την ηλεκτρονική ψηφοφορία
8-11-2012 Δ. Μυταράς: Έκκληση για την παιδεία