«Λεβεντοέλληνες»

Αντιγράφω τη γνώμη-καταπέλτη του Π. Μάτεσι, δημοσιευμένη στην εφ. Το Βήμα: « Η Θεά Ανάγκη (ρίζα της το "ανάσσω"), η κατά τους αρχαίους ημών Ειμαρμένη, επιτάσσει στροφή νοοτροπίας και βιοθεωρίας για τον Έλληνα πολίτη. Τη στροφή προκάλεσε ο ίδιος με την ψήφο του. Οι νομίμως, με τη δική του ψήφο, επιλεγόμενες κυβερνήσεις μαρτυρούν το επίπεδο νοημοσύνης του πολίτη, που σήμερα δικαιούται να πικραίνεται αλλά και υποχρεούται να συμμορφωθεί προς "τας εξ Αλλοδαπής υποδείξεις" (Αριστοτέλης: Ανάγκη- δοτική- ουδέ θεοί μάχονται). Οι τυφλές παλαιο-επαναστατικές και εκ του πονηρού φούριες της Αριστεράς, σε στυλ Στάλιν 1920, είναι ρομαντική μαται-οπονία με στόχο τη φιλόπτωχο κάλπη του κόμματος. Ομοίως και η μελιχρά τορνευμένη, σε ύφος προπολεμικής λαϊκιάς μοιρολογίστρας, φρασεολογία Τύπου και ραδιο-τηλεοπτικών "ειδημόνων". Απομένει όμως στον πολίτη το δίκαιο δικαίωμα της τιμωρίας των ενεχομένων, αδαών ή ανικάνων, εκ προμελέτης υπευθύνων για τη διασπορά του ελληνικού χρήματος. Οι αμφιβολίες για την εφαρμογή τιμωρίας.
1. Οι δέκατοι έκτοι μισθοί των υπαλλήλων της Βουλής, μαζύ με τα "Επιδόματα ανοίγματος και κλεισίματος", συν διάφορα ακόμη μπαχτσίσια επιπέδου Ρourboire.
2. Η πλαδαρή αμφισημία ορισμένων κινήσεων και αποφάσεων της Δικαιοσύνης.
3. Ο πολίτης, ως έχει σήμερα. Η ψυχοσύνθεσή του έχει από τον 2ο π.Χ. αιώνα παρουσιάσει ρωγμές. Αιτία; Κέλτες, Λατίνοι επιδρομείς, υποδούλωση στο Βυζάντιο, υποδούλωση στην Τουρκική Φυλή, από όπου και η καίρια ανήκεστος εθνοφθόρος βλάβη. Ακολουθούν και άλλα δεινά όπως: η δολοφονία του Καποδίστρια (από Έλληνες), η ατιμωτική φυλάκιση του Κολοκοτρώνη (από Έλληνες), η επιβολή αλλοδαπών βασιλέων και η απόπειρά τους να χτίσουν το ανάκτορό τους πάνω στην Ακρόπολη, ακολουθούν το 1897, το 1922. Κυρίως όμως ο Έλληνας πολίτης δεν άντεξε να υποστεί την Απώλεια: το π.Χ. κλέος, τον Φειδία, τον Περικλή, τον Πρωταγόρα, τον Αισχύλο, τον Μέγα Αλέξανδρο, δεν άντεξε την καταβύθιση στον Τάρταρο της ασημαντό-τητας. Και, από Ελλην, Γραικύλος. (Βέβαια, υπάρχουν οι ενδιάμεσες εξάρσεις, το Σούλι, η Αντίσταση και το ΕΑΜ, ο Αλβανικός Πόλεμος...)
Αυτά όλα οδήγησαν τον Έλληνα σε αυτοκτονική ψυχοτροπία, στην αυτο-δολιοφθορά, στην αποξένωση από την ιδέα πως του ανήκουν τα πάτρια και, ως εκ τούτου, δεν υποχρεούται να τα συντηρεί αλλά να τα αφήνει να φθείρονται.
Προ ετών, σε ταξίδι μου στην Αυστρία, παρακολούθησα ένα περιστατικό: σε εξοχικό δρόμο, ένα ιδιωτικό όχημα σταμάτησε, ο οδηγός κατέβηκε με μυστρί και κουβαδάκι με τσιμέντο και έφραξε μια ρωγμή στην άσφαλτο. Ο Βιεννέζος εγνώριζε ότι ο δρόμος, η χώρα, του ανήκει. Αμφιβάλλω αν ο Έλληνας πολίτης θα επιζητήσει και θα επιβάλει την τιμωρία. Ίσως αρκεσθεί να εκτονωθεί με λεβέντικες απεργίες και καταστροφές οχημάτων- που δεν του ανήκουν.»
Κατ΄ ανάγκη συνηγορώ, ων (αυτο-αποκαλούμενος λόγω της αυτο-δολιοφθοράς και -φευ-επιμειξίας) "Αλβανός εξ Ομονοίας".