Περί ομαδο-συνεργατικής διδασκαλίας λόγος υπουργικός

Στην προ-προχθεσινή, ομιλία της στην ημερίδα ενημέρωσης και διαλόγου του Υπουργείου Παιδείας με τους Δημάρχους της χώρας η υπουργός είπε μεταξύ άλλων (δες εδώ) ότι «Στην Ελλάδα έχουμε ίσως το πλέον συγκεντρωτικό σύστημα στο χώρο της εκπαίδευσης»μια και «όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο Υπουργείο Παιδείας… » αν και δε διευκρίνισε πώς θα απαλειφθεί αυτό, και μάλλον το επιβεβαίωσε καλώντας προς νουθεσία δημάρχους, περιφερειακούς διευθυντές εκπαίδευσης και λοιπούς εμπλεκόμενους. Κατά τα άλλα τα γνωστά μπλα-μπλα ότι δηλαδή «κεντρικό στοιχείο της πολιτικής είναι το παιδί - ο μαθητής, η μαθήτρια, ο φοιτητής, η φοιτήτρια…», ότι βαίνουμε ολοταχώς για το "Νέο Σχολείο" σε νηπιαγωγείο, και δημοτικό, στη μεταρρύθμιση για το νέο λύκειο, για το νέο τεχνολογικό λύκειο και άλλα τέτοια μεταρρυθμιστικά (30 και βάλε χρόνια τα ακούω κι ακόμα τη ρημάδα τη μεταρρύθμιση περιμένω…). Εξ άλλου και η υπουργός αναγνώρισε ότι: « Από το 1830 που ξεκίνησαν οι πολιτικές για την Παιδεία μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, από το Δημοτικό μέχρι τα Πανεπιστήμια. Η ιστορία δείχνει ότι ούτε μία δεν έφτασε μέχρι το τέλος (!)».Συνεπώς εγώ τι περιμένω; Η "ιστορία" καλά κρατεί! Ας αφήσω για αργότερα λοιπούς σχολιασμούς κι ας κρατήσω τη ρήση ότι « Το κεντρικό στοιχείο όμως είναι το παιδαγωγικό. Η εφαρμογή του "Νέου Σχολείου" έχει νέες παιδαγωγικές μεθόδους. Υπάρχει ανάγκη ομαδικής λειτουργίας της τάξης. Είναι η λεγόμενη ομαδο-συνεργατική διδασκαλία [σε εισαγωγικά], είναι ο τρόπος που τα παιδιά πρέπει να κοινωνικοποιούνται και να λειτουργούν σε σύνολο», έχοντας για παράδειγμα, ας πούμε, την ομαδοσυνεργατική δουλειά των υπουργών της κυβέρνησης ή αυτή των πολιτικών κομμάτων στη Βουλή!