Αναδημοσιεύω από "Τον τύπο των ήλων" της εφ. Ελευθεροτυπία: "Το βράδυ της Κυριακής, η πόλη έμοιαζε να 'χει ξεχάσει τον εαυτό της. Της συμβαίνει συχνά τώρα τελευταία. Λίγος κόσμος στους δρόμους, λίγα αυτοκίνητα, μουτρωμένες βιτρίνες και χαμηλοί σφυγμοί. Το ευφρόσυνο χάος -αγκάθι και ευλογία μαζί- είναι οριστικά παρελθόν... Αλλά το βράδυ της Κυριακής έδειχνε την πόλη πιο άδεια από ποτέ. Συνοφρυωμένη, αμίλητη, κουρασμένη, σκεπτική... Τις καταθλιπτικές σκέψεις ισοφάρισε -καλά: κάπως τις υπονόμευσε- η διαπίστωση ότι ο κόσμος είχε φύγει για το διήμερο του Αγίου Πνεύματος. Μια σκέψη-σαΐτα μπήκε εμβόλιμη, επιχειρώντας να ανατρέψει το στέρεο οικοδόμημα που έχουν υψώσει τα δεδομένα της κρίσης: «Πώς έφυγε όλος αυτός ο κόσμος; Με τι λεφτά;»... Σα να ρωτούσε χαιρέκακα η «Μπιλντ», συνηθισμένη στις κίτρινες ευκολίες. Τέλος πάντων, κόσμος υπήρχε στο Σύνταγμα. Πολύς για Κυριακή και διήμερο αργίας. Από το έρημο Κολωνάκι, όπου μπορούσες άνετα να παρκάρεις φορτηγό, μέχρι την πλατεία, ένα τσιγάρο δρόμος. Και αλλαγή πλάνου. Από τη σκοτεινιά της μιας πλατείας, που έμοιαζε σαν παρατημένο σκηνικό σε αμοντάριστη ταινία -με ελάχιστους θαμώνες στα καφενεία και τις οθόνες να δείχνουν ανόρεχτες το γκραν πρι του Καναδά-, στην αλεγρία, το σφρίγος και το φως της άλλης... Στο ύψος των μαραμένων ανθοπωλείων δεκάδες αστυνομικοί σε παράταξη, κλούβες, ΜΑΤ και εγρήγορση, για κάθε ενδεχόμενο. Ο φόβος φυλάει τα έρημα... Μπροστά τους, παθιασμένο πλήθος. Βλέμματα που πυροβολούσαν τη Βουλή, συνθήματα, ταμπούρλα, οργή και χιούμορ. Τα πρόσωπα των αστυνομικών έμοιαζαν με το κτήριο της Βουλής. Ακίνητα, μαρμαρωμένα, αμέτοχα. «Σαν τα περίπτερα στην κίνηση»... Ο κόσμος φλυαρούσε, σώπαινε, έπαιρνε φωτιά με τα συνθήματα, γελούσε, κουβέντιαζε και παρέμενε στο «πόστο» του. Ενα μικρό θαύμα: το ασύντακτο, ακαθοδήγητο, ετερόκλητο πλήθος έμοιαζε ξαφνικά σαν πειθαρχημένη ορχήστρα... Το ίδιο και λίγο παρακάτω, στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος, μπροστά από τον Αγνωστο, όπου κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες στα χέρια μιας παρέας ευφάνταστων πιτσιρικάδων. Μούντζες και λοιδορίες, ηχηρά γέλια και σκληρά συνθήματα. Ο,τι πρέπει για να ανατριχιάζουν κάποιοι αναλυτές, που δεν αντέχουν την... «εθνικο-λαϊκιστική» πτυχή του Συντάγματος. Ετσι ονομάζουν οι εστέτ όσα δεν καταλαβαίνουν ή τους βολεύει να παραβλέπουν. Πάντως, μια παρέα σιωπηλών γυναικών, γύρω στα πενήντα όλες τους, μπήκαν στο σύνθημα των πιτσιρικάδων με την οικειότητα που νιώθει κανείς όταν μιλούν τη γλώσσα του... Στο κάτω μέρος, δεν είχε βοριά. Συνέλευση, «στρατηγεία», σχοινοτενείς αναλύσεις σε κάποιες ευδιάκριτες «φωλιές» παρατηρητών, κιθάρες, σκηνές, προβληματισμός, αυτοοργάνωση. Δύο κόσμοι στο Σύνταγμα; Οχι βέβαια. Οι διαφορές -βαθιές, ενδεχομένως, από ομάδα σε ομάδα- συναντώνται στο Δέλτα του Συντάγματος. Θυμωμένα ποτάμια οργής και Αγανάκτησης που εκβάλλουν στην ίδια θάλασσα..." Και ως επιμύθιο:
- Πόσες φορές έχεις πάει στην Ακρόπολη;
«Ισαμε 50 φορές».
- Πόσες είπες;
«Πενήντα! Και δεν έχω βαρεθεί ποτέ».
Είπε ο Μάικλ Μπατίστ, Αμερικανός παίκτης της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, από τη συνέντευξή του στην εφ. Το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου