Τηλεοπτικά ΜΜΕ και αξιοπιστία λόγου…

Χθες παρακολούθησα το ίδιο θέμα - την κατάσταση που επικρατεί στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ - στο δελτίο των 8 ''μεγάλου'' καναλιού και στο δελτίο των 9 άλλου ιδιωτικού καναλιού. Και μπερδεύτηκα. Οι ίδιες εικόνες (βίντεο) παρουσιάστηκαν με διαφορετική σειρά και σχολιασμό! Το ίδιο και με το τραγικό συμβάν μεταξύ δύο πελατών (δολοφονία) σε αμερικανικό πολυκατάστημα …Αν «το Μέσον είναι το μήνυμα», καταλαβαίνω το λόγο που πολλές φορές και η …πρόγνωση του καιρού δε συμφωνεί μεταξύ των καναλιών! Στη γραμμή τι έχουμε προαποφασίσει κι όχι τι συμβαίνει…Κι όπως γράφει ο Χαρ. Τσούκας στην εφ. Καθημερινή: ''Σημασία έχει τι έχεις προαποφασίσει να πεις, όχι τι θα ακούσεις. Η άλλη άποψη δεν υπάρχει ως έναυσμα αμοιβαίου προβληματισμού, αλλά ως πρόσχημα να διαλαλήσει κανείς τη δική του'', με αναφορά σε μεσονύκτια εκπομπή διακεκριμένου δημοσιογράφου, που είναι αφιερωμένη στα πανεπιστήμια, σε μεγάλο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό. Όπου ''Η εκπομπή αρχίζει με ένα δήθεν ρεπορτάζ…Κατασκευάζεται βαθμιαία ένα αρνητικό «πλαίσιο λόγου», το οποίο κορυφώνεται με την παράθεση στοιχείων για ανενεργούς φοιτητές και την προβολή τηλεοπτικών σκηνών, στις οποίες τραμπούκοι φοιτητές χτίζουν τις πόρτες γραφείων καθηγητών, καταλαμβάνουν πανεπιστημιακά κτίρια και προπηλακίζουν πρυτανικές Αρχές (…)Το αρνητικό «ρεπορτάζ» δημιουργεί την καύσιμη ύλη για την επιθυμητή ανάφλεξη, η οποία, κατά το ισχύον τηλεοπτικό πρότυπο, εικάζεται ότι θα κρατήσει το ενδιαφέρον των νυσταγμένων τηλεθεατών!... Ο συντονιστής της «ανατρεπτικής» εκπομπής σπάνια δίνει το λόγο στους προσκεκλημένους – αφήνει να γίνεται «παιχνίδι», οχλαγωγία, αντεγκλήσεις, κοκορομαχία. Το λόγο τον παίρνει – τον αρπάζει για την ακρίβεια – όποιος έχει το θράσος να διακόπτει τον άλλο, όποιος διαθέτει δυνατότερη φωνή και τους λιγότερους ενδοιασμούς. Πλεονεκτούν, φυσικά, οι «μιντιάνθρωποι» του πάνελ –παίζουν στο δικό τους γήπεδο, δεν έχουν αναστολές. Το άναρχο εδώ και δύο δεκαετίες πεδίο της ιδιωτικής τηλεόρασης αφήνει τα πολιτισμικά αποτυπώματά του και στην ποιότητα του τηλεοπτικά παραγόμενου λόγου… Σε μια κατακερματισμένη κοινωνία ασύμβατων μονολόγων, όπου ο «διάλογος» είναι πρόσχημα και όχι νοοτροπία, δεν εκπλήσσει η στάση των «συζητητών» – οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο συνύπαρξης πέραν του ακοινώνητου μονολόγου· η αμοιβαιότητα δεν χαρακτηρίζει το σημερινό ελλαδικό ήθος. Έφυγα από το στούντιο αηδιασμένος. Θύμωσα, επιπλέον, με τον εαυτό μου γιατί συμμετείχα σε αυτό το τηλεοπτικό «παιχνίδι» που παρίστανε πολιτική εκπομπή.'' Για τη συγκεκριμένη εκπομπή δες κι εδώ.