Παιδείας αυτονόητα και το δικό μας ακατανόητο

Στην τρέχουσα έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για τη χώρα μας περιγράφεται η επιδείνωση των μεγεθών της οικονομίας μας και γίνονται εκτενείς συστάσεις προς την κυβέρνηση για τη λήψη μέτρων (δες εδώ), μεταξύ των οποίων υπάρχουν και αυτά για την Παιδεία. Έτσι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση συστήνεται η επιβολή διδάκτρων σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, η αξιολόγηση ΑΕΙ και ΤΕΙ και η σύνδεση της χρηματοδότησης με την αξιολόγησή τους, η αυτονομία τους στην επιλογή προσωπικού και φοιτητών, η χορήγηση φοιτητικών δανείων. Για τη δευτεροβάθμια και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση συστήνεται η αξιολόγηση του προσωπικού, η επιβράβευση των εκπαιδευτικών που επιτελούν ποιοτικό έργο, η αξιολόγηση των σχολείων με βάση τις επιδόσεις των μαθητών, ο διαχωρισμός των εξετάσεων για το απολυτήριο λυκείου από τις εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ, η υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση, τα νέα προγράμματα διδασκαλίας, το υποχρεωτικό έτος κατάρτισης πριν από το διορισμό των εκπαιδευτικών. Με άλλα τα από χρόνια ισχύοντα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που εδώ πεισμόνως επί χρόνια απορρίπτουμε και επεξεργαζόμαστε νεωτερισμούς ποικίλων τύποις «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων» του είπα-ξείπα και ο καιρός να περνά. Άραγε πόσες «επιτροπές Μπαμπινώτη» απαιτούνται για να κατανοήσουμε τα αυτονόητα;