Περί ασύλου ο λόγος εδώ και στη …Σορβόννη

Διαβάζω στην εφ. Καθημερινή: «Ύστερα από σύντομη, δυναμική, αλλά αναίμακτη επιχείρηση, οι ειδικές δυνάμεις της γαλλικής Αστυνομίας εκκένωσαν το κτίριο της Σορβόννης, που είχε καταληφθεί τα ξημερώματα της Παρασκευής από περίπου 200 διαδηλωτές. Η εισβολή των Δημοκρατικών Σωμάτων Ασφαλείας (CRS) από την είσοδο της οδού Σορβόννης έγινε με αστραπιαία ταχύτητα, ενώ οι καταληψίες στο αμφιθέατρο «Τιργκό» δεν προέβαλαν την παραμικρή αντίσταση. Οι διαδηλωτές συμμετείχαν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Πέμπτης κατά των μεταρρυθμιστικών σχεδίων της υπουργού Ανώτατης Παιδείας, Βαλερί Πεκρές, τα οποία προβλέπουν σημαντική συρρίκνωση του διδακτικού προσωπικού στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γαλλίας.» Στην ίδια εφημερίδα και το άρθρο του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Ν. Κ. Αλιβιζάτου για τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια, όπου ο καθένας ή η όποια ομάδα (δες και «Μπάχαλοι» με κουκούλες σπέρνουν τον τρόμο στα ΑΕΙ) ανενόχλητοι καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια, καταστρέφουν κτλ. ατιμώρητοι, υποθαλπτόμενοι και «άγνωστοι» υπό την αιγίδα του «πανεπιστημιακού ασύλου», μιας ακόμα ελληνικής πρωτοτυπίας (=αγκύλωσης). Γράφει: «Τα περιστατικά ωμής και απρόκλητης βίας που σημειώθηκαν τον τελευταίο καιρό σε βάρος πανεπιστημιακών καθηγητών μέσα στο χώρο της δουλειάς τους (Γιάννης Παπαδάτος, Γιάννης Πανούσης και όχι μόνο) δείχνουν ότι η κατάσταση με το άσυλο έχει φτάσει στο απροχώρητο (…) Η κατάσταση λοιπόν έχει φθάσει στο ως εδώ και μη παρέκει. Για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από το ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν αρκούν οι λεκτικές καταδίκες. Το άσυλο δεν κατοχυρώνεται νομοθετικά πουθενά στον κόσμο (…) η νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου να καταργηθεί. Όχι απλώς επειδή, υπό τις σημερινές συνθήκες, δεν υπηρετεί καμιά απολύτως σκοπιμότητα. Αλλά γιατί το άσυλο, έτσι όπως έχει καταντήσει, υποθάλπει, περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα, τη βία και την ανομία.» Και καταλήγει: «Ωστόσο, επιβάλλεται να γίνει μια σημαντική διάκριση: Τους κουκουλοφόρους και τους κάθε είδους οπαδούς της βίας, των ξυλοδαρμών και της τρομοκρατίας, οι πανεπιστημιακοί δεν μπορούμε ασφαλώς να τους σταματήσουμε. Αν η αστυνομία δεν κάνει τη δουλειά της, οι επιδρομές τους στα πανεπιστήμια θα συνεχισθούν, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ως πού μπορεί να φθάσουν. Απεναντίας, για τη βία που ασκείται μέσα στο ίδιο το πανεπιστήμιο με τη μορφή προπηλακισμών, διακοπής μαθημάτων, κατάληψης αιθουσών και ολόκληρων κτιρίων, τη βία δηλαδή που «ανεπαισθήτως» ανεχόμαστε όλοι ως συγχωρητέα τάχα «ελληνική ιδιομορφία» και «αναγκαίο κακό» — θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι υπεύθυνοι για την αντιμετώπισή της είμαστε κυρίως εμείς οι ίδιοι. Εν ανάγκη και με τη βοήθεια της αστυνομίας. Προς τούτο, εμείς οι διδάσκοντες θα πρέπει από τη μια να ξεπεράσουμε τον καιροσκοπισμό που οδηγεί στη συναλλαγή, ακόμη και με τους οπαδούς αυτής της βίας, για την εκλογή σε πανεπιστημιακά αξιώματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και, από την άλλη, όσοι τουλάχιστον από μας συμβάλαμε, υπό διαφορετικές συνθήκες, στην κατοχύρωση του ασύλου, να εγκαταλείψουμε τους πατριωτισμούς εκείνων των εποχών, οι οποίοι μας έχουν καθηλώσει στην αδράνεια και την ανυποληψία(…)» Χωρίς -δικά μου-σχόλια.