O λαοφιλής υπουργός, της δημοφιλούς υπουργού

"Φίλοι αντιεξουσιαστές" του υπουργού φερ' ειπείν Προστασίας του Πολίτη ή "Μας Έβαλαν Μπόμπα στο Γραφείο" τού «θα μας πάρουν με τις πέτρες, αν δεν βάλουμε τάξη στη χώρα» Πρωθυπουργού (δες εδώ), γιουχαϊζουν αναιδώς και πετούν μπουκάλια - ντροπή τους! - στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και στην υπουργό Παιδείας στη Θεσσαλονίκη. Το περίεργο είναι ότι, πώς να το πω, οι της προστατευτικής αλυσίδας των ΜΑΤ (δουλειά κι αυτή, άσε που τα παιδιά δώσανε και ...Πανελλαδικές για να μπούν!) μου φαίνονται κατ΄αναλογία - μπορεί και να γελιέμαι - πλείονες των διαδηλωτών (αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και άλλοι)... Aυτά συνέβησαν κατά τη μετάβαση και των δύο μελών της Κυβέρνησης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης για την παρουσίαση του βιβλίου Παιδεία … Μαχών (δες εδώ) του νεοεκλεγέντος πρύτανη του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλου - βιβλίο, που τα κείμενά του κάπου εδώ κάπου εκεί θυμίζουν ..."δελτίο τύπου του ΠΑΣΟΚ" (δες εδώ). Ανεξάρτητα τούτων αναμένω τις δημοσκοπήσεις των κυριακάτικων φύλλων, που θα καταμετρήσουν και πάλι την ...εις τα ύψη δημοφιλία της Κυβέρνησης.
Επικαιροποίηση 2-7-2010 Το κρυφτούλι της υπουργού...
3-7-2010 Αποδοκιμασίες κατά του υφ. Πολιτισμού στο Βερολίνο

Πηγή:http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/06/blog-post_7729.html
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/o_6353.html

Το «Νέο Λύκειο» και άλλα πεπαλαιομένα!

Μετά το «Νέο Σχολείο» ή σε συνέχεια αυτού, να που έσκασε μύτη, ελέω ΕΣΠΑ, και …το «Νέο Λύκειο»! Σύμφωνα με τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας μεταξύ των έντεκα σημείων που θα αποτελέσουν το έναυσμα για τη δημόσια διαβούλευση σχετικά με το «Νέο Λύκειο» (δες εδώ), αναφέρονται και κάποια … παλαιότερα και …ήδη νομοθετημένα, όπως λ.χ. το «σημείο 11» για την αξιολόγηση των μαθητών: «Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται για όλο το παραγόμενο έργο των μαθητών και να δημιουργείται ένα ολοκληρωμένο προφίλ αξιολόγησης του μαθητή που δεν θα βασίζεται απλά και μόνο στις εξετάσεις, αλλά στο συνολικό του έργο και τη συνολική του προσπάθεια». Μα ήδη το προβλέπει το ΠΔ 60/2006 άρθρο 7 εδάφιο ε και άρθρο 9 "Φάκελος επιδόσεων και δραστηριοτήτων των μαθητών", που το προέβλεπε σχεδόν αυτολεξεί το προηγούμενο σχετικό ΠΔ 86/2001 στα άρθρα 1 και 9 !
Το «σημείο 8» πάλι «Αξιοποίηση του θεσμού της ερευνητικής εργασίας κτλ. ενώ ένας καθηγητής θα μπορεί να αναλαμβάνει ως σύμβουλος του μαθητή και να καθοδηγεί την όλη του προσπάθεια», προβλέπονται …συμπτωματικά από τα παραπάνω μνημονευθέντα Προεδρικά Διατάγματα στο άρθρο 8 ! Υπόψη ότι σήμερα υπάρχουν, σε γυμνάσια και λύκεια, περίπου 800 οργανωμένες σχολικές βιβλιοθήκες ΕΠΕΑΕΚ (έργο που χρηματοδοτήθηκε από Β' και Γ΄ΚΠΣ), αριθμός μάλλον ανεπαρκής μια και τα μισά και πλέον λύκεια στερούνται οργανωμένης βιβλιοθήκης...Καλά που υπάρχει και το Διαδίκτυο για τις όποιες μαθητικές "ερευνητικές" εργασίες.
Κι αν πάω στο «σημείο 7» «Ανάπτυξη του θεσμού της δραστηριότητας, ώστε ο μαθητής να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει μια δραστηριότητα κοινωνικού ή περιβαλλοντικού χαρακτήρα και το Λύκειο να ανοίγεται στην κοινωνία και να καλλιεργεί την κουλτούρα του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς», αρχίζω να βλέπω ψιλοαντιγραφές από το … Ιnternational Βaccalaureate, όπου ο μαθητής πρέπει:Να συντάξει με την καθοδήγηση ενός καθηγητή μια διπλωματική εργασία σε επιστημονικό θέμα που επιλέγει ο ίδιος.Να παρακολουθήσει το μάθημα της Θεωρίας της Γνώσης (TOK) που αποτελεί συνδετικό κρίκο των άλλων μαθημάτων.Να συμμετάσχει σε οργανωμένες και προγραμματισμένες αθλητικές και πολιτισμικές δραστηριότητες, και επιπλέον να προσφέρει 150 συνολικά ώρες κοινωνικής προσφοράς και εθελοντικής δραστηριότητας ... Είδες για να παρακολουθεί αντίστοιχο πρόγραμμα (δες εδώ) ο υιός της υπουργού!
Και αφήνω τελευταίο το «σημείο 9» «Τα μαθήματα των φυσικών επιστημών αποκτούν εμπειρικό και πειραματικό χαρακτήρα με την υποχρεωτική και συστηματική χρήση του εργαστηρίου». Αν κάποιος διαβάσει τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών φυσικής Λυκείου (ΦΕΚ 150Β/2003) και χημείας Λυκείου (ΦΕΚ 343Β/1999) θα διαπιστώσει ότι ρητώς αναφέρονται από 3, 5, 7 έως και 11 εργαστηριακές ασκήσεις ανά τάξη κι ότι σκοπός της διδασκαλίας είναι «οι μαθητές να προσεγγίσουν ποιοτικά, ποσοτικά και πειραματικά βασικές έννοιες και νόμους της Φυσικής/Χημείας»! Τώρα τι γίνεται ή πώς γίνονται οι προβλεπόμενες ελάχιστες εργαστηριακές ασκήσεις στα περίπου 1000 καλά εξοπλισμένα εργαστήρια φ.ε. ΕΠΕΑΕΚ Λυκείου (κόστους περίπου 90 000 ευρώ έκαστο), ας το συζητήσουμε άλλη φορά…Συμπέρασμα, η εκτροπή του Αχελώου εξαγγέλθηκε για μια ακόμα φορά!
ΥΣ Για το «σημείο 10»: «Ένταξη των νέων τεχνολογιών στη διαδικασία της διδασκαλίας και της μάθησης, μέσω της προώθησης εναλλακτικών διδακτικών προσεγγίσεων σε όλα τα μαθήματα του Νέου Λυκείου, με τη χρήση των σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων», προσεχώς.

Για την περικοπή της ύλης των μαθημάτων των φ.ε. αντιδράσεις και διχογνωμίες

Διαβάζω τα δημοσιεύματα περί περικοπής της ύλης των μαθημάτων των φυσικών επιστημών και της γεωγραφίας (δες εδώ κι εδώ ) και σκέπτομαι: Αν είναι (ήταν) αναγκαία όλα τα περιλαμβανόμενα στα αντίστοιχα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, τότε, γιατί πρέπει να “περικοπούν” μόνο από τα αντίστοιχα διδακτικά βιβλία και να μην απαλειφθούν πρώτα από το πρόγραμμα σπουδών; Μια και το παλαιότερο μότο του πρώην ΥΠΕΠΘ, από την εποχή της “μεταρρύθμισης Αρσένη”, ήταν (και είναι) ότι ο εκπαιδευτικός διδάσκει βάσει του προγράμματος σπουδών και ο μαθητής διαβάζει από το αντίστοιχο σχολικό εγχειρίδιο. Άλλη πάλι απορία μου, η ανάγκη περικοπής της ύλης εξυπηρετεί τη μαθησιακή διαδικασία (δες εδώ ) ή αποτελεί άλλη μια επικοινωνιακή “πομφόλυγα” της ηγεσίας του νυν ΥΠΔΒΜ&Θ (δες και στο Νέο Σχολείο "τον εξορθολογισμό της ύλης στη νέα μεταβατική περίοδο" via ΕΣΠΑ ...); Για το (επονομαζόμενο) Παιδαγωγικό Ινστιτούτο δε συζητώ… Από Μεσογείων και Αιγαίου Πελάγους γωνία από τη σύστασή του τα μύρια όσα αποπροσανατολισμού της ημετέρας εκπαίδευσης εκπορεύονται… Και για αυτό το λόγο λέω μήπως οι ηγούμενοι του αγλαού ΥΠΔΒΜ&Θ πρέπει να του ζητήσουν την ελάχιστη ευθύνη, ή τουλάχιστον δημόσια το λόγο, για τα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που (στο πόδι) επιμελήθηκε ελέω Γ΄ ΚΠΣ από το 2000 και μετά; Τι στο καλό, τα μόνα και αποκλειστικά προς διερεύνηση και πολιτική σπέκουλα ζητήματα είναι τα περί Siemens και Βατοπεδίου; Τώρα θα μου πείς, “μωρέ τι μας λες, τώρα με το ΕΣΠΑ να μη (ξανα)στήσουμε νέα προγράμμα και βιβλία και …τα συναφή; Τι τόχουμε το ΠΙ ;” Έλα μου, ντε!
Τώρα για τις αντιδράσεις των αντίστοιχων επιστημονικών ενώσεων (δες εδώ κι εδώ), δεν έχω να πω πολλά, παρ΄ εκτός τα καθιερωμένα: Τα μαθήματα των φυσικών επιστημών πρέπει ολιστικά να διδάσκονται από την πρώτη τάξη του Δημοτικού μέχρι την τελευταία του Λυκείου. Το πρόβλημά μας δεν μπορεί να είναι, τουλάχιστον σε επίπεδο δημοτικού σχολείου και γυμνασίου (αλλά και στις α΄& β΄ τάξεις του λυκείου), η «ποσότητα» της ύλης της φυσικής ή της χημείας (πόσες ασκήσεις θα δοθούν ή ποια είναι η διδαχθείσα και ποια η εξεταστέα "ύλη" κττ., δες σχετικά εδώ), αλλά η ποιοτική της αναβάθμιση. Αυτό, μεταξύ των άλλων, σημαίνει ότι πρέπει να περιορίζεται στη διδασκαλία βασικών φαινομένων και θεωριών με έμφαση στην επιστημονική σκέψη και πρακτική. Πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να κατανοήσουμε ότι το σχολείο δε βγάζει φυσικούς, χημικούς και βιολόγους- ούτε και μαθηματικούς ή φιλόλογους… Ενημερωμένους 18χρονους πολίτες χρειαζόμαστε, οι οποίοι στο σχολείο έχουν αναδείξει και καλλιεργήσει τα ταλέντα και τις κλίσεις τους (δες κι εδώ). Αλλά πού…

Η μεταμόρφωση της Ελλάδας μετά το 2010

Αντιγράφω και δημοσιεύω το ομότιτλο άρθρο του Στάθη Καλύβα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Yale, δημοσιευμένο στην εφ. Καθημερινή: « Το κλίμα των ημερών ευνοεί την υπέρμετρη απαισιοδοξία. Η αδυναμία, όμως, διάκρισης των ξερών από τα χλωρά, είναι τόσο αδικαιολόγητη όσο και επικίνδυνη. Είναι, επομένως, ανάγκη να προσεγγίσουμε ορισμένες πτυχές της κοινωνικής μας ζωής με μεγαλύτερη ψυχραιμία.Το μεγάλο πάρτι της μεταπολίτευσης, με την κάθε οργανωμένη ομάδα να εκβιάζει το κράτος επιτυγχάνοντας και την αντίστοιχη απόδοση προνομίων, τελείωσε. Τι ακολουθεί όμως; Μια πιθανότητα είναι οι οργανωμένες ομάδες να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τη διεκδικητικότητά τους, για να διατηρήσουν τη μερίδα τους από τη μικρότερη πίτα που θα προκύψει. Μια άλλη πιθανότητα είναι η εγκατάλειψη των πρακτικών διεκδίκησης που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες και η γενική αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Θεωρώ το δεύτερο σενάριο πιθανότερο από το πρώτο.Η εκτίμησή μου προκύπτει από τρεις παρατηρήσεις για τον ρόλο των θεσμών εν γένει, τη μορφή του διεκδικητισμού και τις στρατηγικές του ελληνικού μικροαστισμού.
Είναι ανάγκη να τονιστεί το εξής αυτονόητο: οι αντικοινωνικές συμπεριφορές που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι προϊόντα ενός «εθνικού χαρακτήρα» ή αναπόσπαστα στοιχεία του που ταυτίζονται με την ιστορία του έθνους. Είναι, αντίθετα, εξαιρετικά ευμετάβλητα και εύπλαστα συμπτώματα μιας απόλυτα ορθολογικής συμπεριφοράς που αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο. Γιατί να μας ξαφνιάζει η μη συμμόρφωση με τους κανόνες, όταν πρυτανεύει η διαφθορά και η διεκδίκηση προνομίων σε βάρος του συνόλου και όταν τέτοιες συμπεριφορές επιβραβεύονται μέσω της ανομίας; Το αξιοπερίεργο, μάλιστα, και εκείνο που συνηγορεί στην απουσία ενός εθνικού χαρακτήρα, είναι η ηθική καθημερινή συμπεριφορά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που συμμορφώνονται με τους κανόνες, αγνοώντας τα αντικίνητρα που τους περιβάλλουν: όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους που κάνουν σωστά και σοβαρά τη δουλειά τους χωρίς να αποκομίζουν κάποιο υλικό κέρδος γι’ αυτό. Συχνά, μάλιστα, επιβαρύνονται και με κόστος.
Το κλασικό παράδειγμα για τη σχέση θεσμών και συμπεριφορών είναι η μετανάστευση. Μετά το αρχικό σοκ, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών προσαρμόζεται στους κανόνες λειτουργίας των νέων χωρών τους χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Σύντομα, μάλιστα, μετατρέπονται σε φανατικούς οπαδούς της τήρησης των κανόνων καθώς γνωρίζουν τις συνέπειες της ανομίας από πρώτο χέρι. Γι’ αυτό ακριβώς, ένας μεγάλος κίνδυνος σε σχέση με την αντίστοιχη μετανάστευση προς την Ελλάδα, είναι η κοινωνικοποίηση των μεταναστών μέσα στη γενικευμένη ανομία που επικρατεί στη χώρα μας.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο της διεκδικητικής δράσης στην Ελλάδα. Αν εξαιρέσει κανείς τις εκδηλώσεις στις οποίες πρωτοστατεί το ΚΚΕ, η μεγάλη πλειοψηφία των διεκδικητικών δράσεων είναι περισσότερο ένα πανηγύρι, πασπαλισμένο με μπόλικο συναισθηματισμό, παρά μια οργανωμένη, κάθετη και ψυχρή σύγκρουση με το κράτος. Αυτό, άλλωστε, είναι και το στοιχείο που διαφεύγει συνήθως από τους ξένους παρατηρητές. Οι επιφανειακές συμπεριφορές, όμως, είναι και ιδιαίτερα ευμετάβλητες.
Η τρίτη παρατήρηση αφορά τις οικονομικές στρατηγικές του ελληνικού μικροαστισμού. Είναι γνωστή η ροπή προς τον τονισμό των κατ’ εξοχήν αντιπαραγωγικών στοιχείων του: μικροαπάτες, προχειρότητα, τεμπελιά, αρπαχτές κ.λπ. Τα «ρουμς του λετ», για παράδειγμα, έχουν γίνει συνώνυμο ενός άθλιου τουριστικού προϊόντος. Ομως ξεχνάμε πως δίπλα σ’ αυτά έχει δημιουργηθεί και μια πολύ αξιόλογη υποδομή: από την αξιοπρεπή οικογενειακή ταβέρνα ώς την υποδειγματικής λειτουργίας μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα, περνώντας από τη μεσαίου μεγέθους επιχείρηση που σέβεται πραγματικά τον πελάτη της. Την τελευταία δεκαπενταετία έχει αυξηθεί σημαντικά τόσο ο αριθμός όσο και το ειδικό βάρος των σοβαρών τουριστικών επιχειρήσεων, πράγμα που δείχνει πως, αντίθετα απ’ ό,τι λέγεται συχνά, η ευρωπαϊκή εμπειρία δεν υπήρξε για τη χώρα μας κάτι ξώφαλτσο. Αντίθετα, κινητοποίησε τα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας. Ποτέ ώς τώρα δεν είχε η Ελλάδα τόσα πραγματικά αξιόλογα εστιατόρια. Ποτέ ώς τώρα δεν κατόρθωσε να αναδείξει τέτοιο εύρος εξαιρετικών τοπικών προϊόντων, όπως π.χ. τα κρασιά της. Δεν πρέπει, τέλος, να ξεχνάμε πως εξαιτίας των εγγενών περιορισμών του μικροαστισμού αποφύγαμε τις τεράστιες και αμετάκλητες καταστροφές που προκάλεσαν η μεγάλη κλίμακα και ο κεντρικός σχεδιασμός. Οσοι έχουν επισκεφθεί την ισπανική Costa del Sol διαπιστώνουν με φρίκη από τι γλιτώσαμε.
Θα μπορούσα να παραθέσω δεκάδες παραδείγματα. Ορισμένα είναι τόσο αυτονόητα που τα προσπερνάμε δίχως δεύτερη σκέψη. Ας αναλογιστεί κανείς την τεράστια επένδυση που πραγματοποίησε η ελληνική κοινωνία την τελευταία εικοσαετία σε σχέση με τη μεγέθυνση του ανθρώπινου κεφαλαίου της. Ας συγκρίνει την εκμάθηση ξένων γλωσσών, και ιδιαίτερα της διεθνούς lingua franca, των αγγλικών, με χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία ή η Ιταλία. Δεν υπάρχει σύγκριση.
Άλλα παραδείγματα είναι λιγότερο αυτονόητα. Η αντιπαροχή υπήρξε μια χρυσή σελίδα του ελληνικού μικροαστισμού: μια ελληνική πατέντα που επέτρεψε την άμεση στέγαση εκατοντάδων χιλιάδων εσωτερικών μεταναστών με ελάχιστα κεφάλαια. Μας αρέσει να την κατακρίνουμε γιατί κατέστρεψε την παλιά Αθήνα. Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως η παλιά Αθήνα δεν ήταν η ειδυλλιακή πόλη που κατασκευάσαμε στη φαντασία μας και πως για κάθε νεοκλασικό που καταστράφηκε αντιστοιχούσαν εκατοντάδες ανήλιαγα υπόγεια. Καλό είναι, επίσης, να αποφεύγουμε τις προσφιλείς μας συγκρίσεις με την ουτοπία. Δύο ήταν οι εναλλακτικές λύσεις για την Αθήνα του 1950: οι φαβέλες και οι αντίστοιχες παραγκουπόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών και ο καταθλιπτικός σοσιαλιστικός ρεαλισμός των τεράστιων, δυσλειτουργικών και πλήρως αποτυχημένων εργατικών πολυκατοικιών σε Δύση και Ανατολή. Θα τις επιλέγαμε;
Οι παρατηρήσεις αυτές συγκλίνουν στο ότι η ελληνική κοινωνία θα εγκαταλείψει τον στείρο διεκδικητισμό και την προσοδοφορία της τελευταίας τριακονταετίας και θα ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις από τη στιγμή που θα κληθεί να λειτουργήσει μέσα σ’ ένα διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο έχει αρχίσει να αναδύεται ήδη μέσα από την κρίση.
Αυτήν ακριβώς τη διαδικασία περιγράφει ο κορυφαίος ιστορικός William McNeil, σ’ ένα εξαιρετικά διεισδυτικό βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1978 και δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά. Ο τίτλος του; «Η μεταμόρφωση της Ελλάδας μετά το 1945».

Τα γραπτά των Πανελλαδικών στη μέγγενη του "είπα-ξείπα"

«Στο ράφι τα γραπτά ως την Παρασκευή» γράφει η εφ. Το Βήμα. Παρα-κάμπτοντας το ρεπορτάζ, ας έλθω στο ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από τη δια-μαρτυρία για την περικοπή των (ήδη χαμηλών) αμοιβών των απασχο-λούμενων εκπαιδευτικών στα Βαθμολογικά Κέντρα από 5% έως 38% (δες αναλυτικά εδώ) - επειδή κάποιοι τα λόγια "λεφτά υπάρχουν", τα κάνουν έργα, αφαιρώντας τα από τις τσέπες μας... Και κοντά σε αυτό ο εμπαιγμός και η κοροϊδία ότι «Οι αμοιβές θα είναι ίδιες με τις περσινές»...Τώρα ο «κλαυθμός και οδυρμός» του blogger υφυπουργού Παιδείας, ότι δηλαδή: «Για τις περικοπές που σημειώθηκαν δεν πρέπει να μου τις χρεώνετε προσωπικά. Είχα φροντίσει να διασφαλιστούν τα ποσά που είχαν δημοσιοποιηθεί αρχικά (...)», ε, το είπα ξείπα δε συνιστά υπεύθυνη πολιτική (αν και χαρακτηρίζει πλήρως την παρούσα Κυβέρνηση), ίσως γι αυτό και το λεχθέν από τον ίδιο: «Μπορείτε να μου αποδίδετε εκείνες τις ευθύνες που έχω ως μέλος της κυβέρνησης για την οικονομική πολιτική που ακολουθείται» (δες εδώ). Προφανώς το περιεχόμενο του δελτίου τύπου της υπουργού δεν το σχολιάζω. Άλλοι το έχουν σχολιάσει πολύ καλά (ενδεικτικά εδώ, εδώ), μέχρι και ο blogger υφυπουργός δήλωσε: «Αναγνωρίζω ότι πολλοί καθηγητές θα ήταν έτοιμοι να συνεισφέρουν, έστω και χωρίς αμοιβή. Έχω συναντήσει και έχω συνομιλήσει με πολλούς από αυτούς στα εξεταστικά και βαθμολογικά κέντρα που έχω επισκεφθεί». Και για τους τόοοσο ανησυχούντες μαθητές, γονείς, πολιτικούς αναλυτές και λοιπούς: ας μην ανησυχούν, τα γραπτά θα διορθωθούν, έστω και με κάποια χρονική καθυστέρηση. Αυτό που φαίνεται ότι δεν μπορεί να διορθωθεί είναι η προχειρότητα των αποφάσεων του πάλαι ποτέ ΥΠΕΠΘ, μια και πολλοί «αποσπασμένοι», κολλητοί και μη , φευ, συμβουλεύουν τους εκάστοτε υπουργούς και υπουργούντες…

17-6-2010 H υπουργός έφα... Η ΑΔΕΔΥ είπε... Γονέας vs ενίων ΟΛΜΕτζήδων...Ο "Ρ", το "Β" και η Ελίζα Β. σχολιάζουν...
21-6-2010 Επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή για τις αμοιβές των βαθμολογητών και επιτηρητών
23-6-2010 Τέλος η αποχή των βαθμολογητών αποφάσισε η ΟΛΜΕ

Περί αυτοαξιολόγησης μύδροι και …τα «δικά μας» Κολεγιόπαιδα

Διαβάζω σωρηδόν αρνητικές αποφάσεις Συλλόγων διδασκόντων (ενδεικτικά εδώ, εδώ,…), ΕΛΜΕ (ενδει-κτικά εδώ, εδώ,…) και Συλλόγων Δασκά-λων -Νηπιαγωγών (ενδεικτικά εδώ, εδώ,…), μεμονωμένων εκπαιδευτικών (ενδεικτικά εδώ, …) και εκπαιδευτικών(!) αναλυτών (εδώ, εδώ) κατά του πιλοτικού προγράμματος αυτοαξιόγησης 1500 Δημοτικών και Γυμνασίων που έχει εξαγγείλει το Υπουργείο Παιδείας ΔΒΜΘ&Θ (εδώ και εδώ, εδώ).
Έχουμε και λέμε λοιπόν, σύμφωνα με το υπουργείο η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας έχει ως στόχο να αναδείξει τη σχολική μονάδα ως βασικό φορέα προγραμματισμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού έργου και να βελτιώσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, με βασική επιδίωξη την ενδυνάμωση της σχολικής μονάδας και των παραγόντων που την συναποτελούν (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς), οι οποίοι με τις δράσεις τους να οδηγηθούν σε μια αποτελεσματικότερη οργάνωση, διοίκηση και διαχείριση της σχολικής μονάδας. Σύμφωνα με τους εναντιούμενους, η ΔΟΕ υποστηρίζει, μεταξύ των άλλων, ότι πρόκειται για «μια διαδικασία που η φιλοσοφία και η πρακτική της μπορεί να αποτελέσει το δούρειο ίππο για την αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών» και καλεί τους τους συλλόγους διδασκόντων να αρνηθούν να συμμετέχουν(δες εδώ). Το ίδιο και η ΟΛΜΕ (δες εδώ).
Χωρίς να υπεισέρχομαι στον «καυγά για το πάπλωμα», επειδή, έχω τη γνώμη, ότι το ΥΠΔΒΜ&Θ μάλλον ενδιαφέρεται να απορροφήσει τα αναλογούντα για τη δράση κονδύλια από το ΕΣΠΑ που ανέρχονται σε 7,2 εκατομ. ευρώ για το 2010 (δες εδώ) και κατόπιν βλέπουμε αν η "αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου" γίνει θεσμική: ήτοι "αξιολόγηση του έργου του εκπαιδευτικού" (εξ άλλου προβλέπεται από …25ετίας και βάλε: νόμος 1566/1985,νόμος 2043/1992, Π.Δ. 320/ 1993, νόμος 2525/1997 & Π.Δ. 140/1998, νόμος 2986/2002). Από την άλλη οι εναντιωμένοι εκπαιδευτικοί και συνδικαλιστές, με την προτροπή της ΟΛΜΕ και ΔΟΕ , μάλλον αντιδρούν για να …αντιδρούν, με κορωνίδα το «είμαστε ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου σχολείου» και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα, στο πλαίσιο του καταγγελτισμού για καθετί που δεν μας πάει , μια και η άρνηση της αξιολόγησης αποτελεί «πάγια θέση του κλάδου» τα τελευταία 30 χρόνια …
Υπάρχει, όμως, και ένα θετικό δημοσίευμα στην εφ. Καθημερινή, απ΄ όπου αντιγράφω (και εν πολλοίς υιοθετώ) :«Στα 31 χρόνια μου στην εκπαίδευση, κανείς δεν μου έχει πει εάν αυτό το κάνω καλά ή το άλλο άσχημα. Δεν θέλω να συνεχιστεί αυτό. Θέλω να αντισταθώ σε αυτή τη νοοτροπία. Γι’ αυτό και υποστηρίζω την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων». Και εν συνεχεία υποστηρίζεται ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι ομόθυμα εναντίον της αξιολόγησης επειδή «η λυσσώδης υπεράσπιση του εξισωτισμού προς τα κάτω, η διατήρηση του συστήματος της αναξιοκρατίας και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων, στη διαχείριση των οποίων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο (...)», συντηρούν το σκηνικό που λέει ναι «στον ισοπεδωτισμό και στον λαϊκισμό της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κομματικού συστήματος που την υποβαστάζει(…)». Να συνηγορήσω στο τελευταίο, μια και διαβάζω πρωτοσέλιδα στη σημερινή έκδοση της εφ. VETO «Υπουργοί και βουλευτές στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία των πλουσίων. Ακόμη και η κόρη της Aλέκας Παπαρήγα (ΚΚΕ) αποφοίτησε από το Κολλέγιο [για να συνεχίσει τις σπουδές της στο - φτου κακά- αμερικανικό Deree], ακόμη και ο γιος της Διαμαντοπούλου πηγαίνει σε ιδιωτικό [σε τμήμα International Baccalaureate]». Και ύστερα μου λες να γραφτώ στο ΠΑΜΕ…Τέλος πάντων.
Και να μην το ξεχάσω, κυκλοφόρησε εμπιστευτικά η πληροφορία ότι οι συμμετέχοντες στο πιλοτικό πράγραμμα εκπαιδευτικοί κάθε αυτοαξιολογούμενου σχολείου θα αμοιφθούν με 20 και βάλε ευρώ την ώρα για 2-3 ώρες τη βδομάδα...Μην και είναι αληθινή η πληροφορία, γιατί τότε, «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου»...
Περισσότερα για το σύστημα αξιολόγηση σχολικής μονάδας, εδώ.

«Θα παρέμβω προσωπικά...» ή μήπως ζω σε άλλη χώρα;

Διαβάζω στην εφ. Καθημερινή και αναδημοσιεύω το (δηκτικό) άρθρο του Παντελή Μπουκάλα:"Σαν να στέρεψε η φαντασία του πρωθυπουργού· σαν να καταπονήθηκε ήδη, όπως και ο προκάτοχός του, όχι από την καθαυτό δουλειά όσο από το φάσμα της υποχρέωσης να δουλέψουν ο ίδιος και οι υφιστάμενοί του. Γι’ αυτό και ενώ γυρνάει και ξαναγυρνάει στα αγαπημένα του κλισέ, ένα μόνο αποφεύγει να χρησιμοποιήσει: το σχετικό με τα «σηκωμένα μανίκια» (σημείωση δική μου: το «Λεφτά υπάρχουν» πού το πας...), στο οποίο είχε συνοψιστεί η κοσμογονική προεκλογική του εκστρατεία. Αντίθετα, ξαναθυμήθηκε εκείνο το ωραίο περί αντιεξουσίας και το ξαναδήλωσε: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Δεν ήρθαμε να στρογγυλοκαθήσουμε. Ήρθαμε να αλλάξουμε τη χώρα».Ακούγοντάς τον, ο λεγόμενος υπουργός Προστασίας του Πολίτη σκέφτηκε ν’ αρχίσει τις προληπτικές συλλήψεις, αλλά ευτυχώς, πριν ενδώσει άλλη μια φορά στον πειρασμό, θυμήθηκε ότι και ο ίδιος περηφανεύεται πως «έχει φίλους αντιεξουσιαστές» (τους συνυπουρ-γεύοντές του εννοεί προφανώς) και έτσι δόθηκε η δυνατότητα στον κ. Παπανδρέου να ξαναπεί ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες αν δεν βάλουμε τάξη στη χώρα». ΄Η το εννοεί μεταφορικά και μόνο ή δεν κατανοεί καθόλου τη βαρύτητα του λόγου του· διαφορετικά, μάλλον θα απέφευγε να επαναλαμβάνει τη συγκεκριμένη προφητεία κάθε τόσο.Είπε όμως και κάτι καινούργιο ο πρωθυπουργός, προκαλώντας στο αμιγώς κομματικό αυτή τη φορά ακροατήριό του κάτι ανάμεσα σε αμηχανία και βαθύτατη συγκίνηση. Είπε δηλαδή ότι «αν χρειαστεί, θα παρέμβει προσωπικά», φανερώνοντας ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο διεθνές κύρος του (το ίδιο ακριβώς που του επέτρεψε, ως προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, να κατσαδιάσει τον εκ των αντιπροέδρων του, και υπουργό Αμυνας του Ισραήλ, Εχούντ Μπάρακ). Οπωσδήποτε, ο πρωθυπουργός κάθε χώρας είναι κεφάλαιο και δεν πρέπει να σπαταλιέται σε τριτευούσης σημασίας ζητήματα, δεν συντρέχει ας πούμε λόγος να σπεύδει προς φωτογράφιση την ώρα της ηρωικής κατακρήμνισης ενός ήδη γκρεμισμένου νυχτερινού κέντρου στην παραλία.Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν αναφερόταν σε κάποιο τριτεύον θέμα, για τούτο και εμφανιζόταν αποφασισμένος να επιστρατεύσει εαυτόν, θαρρείς και έκανε τιμή μέγιστη στους ψηφοφόρους του, στους υπηκόους του εν γένει. Μιλούσε για τον πόλεμο που έπρεπε να δοθεί, και με την «προσωπική του παρέμβαση», ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος να μειωθούν στο μισό οι συντάξεις. Τι σημασία έχει το ότι, όπως εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε, τέτοια απειλή, τέτοια ευρωπαϊκή απαίτηση δεν είχε υπάρξει ποτέ, πράγμα που ο πρωθυπουργός σίγουρα το γνώριζε; Τι σημασία έχει που νίκησε σε μια μάχη που δεν δόθηκε καν; Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου κατανικούσε το ΝΑΤΟ συνυπογράφοντας όλες τις αποφάσεις του, αλλά προσθέτοντας έναν αστερίσκο «διαφοροποίησης» στο τέλος του κειμένου. Δεν είναι ευδιάκριτη η πρόοδος;" Να σχολιάσω, κακοήθειες και αντιπολιτευτικά σενάρια...Αλλά να που ξεσηκώνω το άλλο από τον "Τύπο των ήλων" της εφ. Ελευθεροτυπία: "Την Παρασκευή το βράδυ γιουχαΐστηκε ο πρωθυπουργός στο Ηρώδειο." Εεεε, τι; Δεν το μάθαμε; Μα πώς, το "έπνιξαν" τα λεγόμενα ...ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, κρατικά και ιδωτικά. Σίγουρα ζω σε άλλη χώρα!

11-6-2010 Αποδοκιμασίες και στην Τρίπολη...
12-6-2010 Εκπαιδευτικοί και φοιτητές κυνήγησαν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στην Πάτρα!
13-6-2010 Οι εκπαιδευτικοί περίμεναν την υπουργό Παιδείας στην Πάτρα αλλά δεν ήρθε

Πεκίνο, πλατεία Τιανανμέν, σαν σήμερα

Eικοσιένα χρόνια πριν, στις 4 Ιουνίου του 1989, το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας γράφει μία από τις πιο μαύρες σελίδες του: ο στρατός βγαίνει με τανκς στους δρόμους της κινεζικής πρωτεύουσας και ανοίγει πυρ αδιακρίτως στους συγκεντρωμένους φοιτητές της πλατείας Τιανανμέν. Τα τανκς είχαν βγει στους δρόμους του Πεκίνου από το βράδυ της 3ης Ιουνίου του 1989 και κατέληξαν στην πλατεία της "Ουράνιας Γαλήνης" από διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι διαδηλωτές, φοιτητές στην πλειονότητά τους, είχαν καταλάβει την πλατεία αρκετές εβδομάδες πριν, αρνούμενοι να απομακρυνθούν χωρίς να έχει ικανοποιηθεί το αίτημά τους για δημοκρατική μεταρρύθμιση του καθεστώτος. Οι διαδηλώσεις στην Πλατεία Τιανανμέν, εκατομμύρια άνθρωποι εξαγριωμένοι από την επικρατούσα εκτεταμένη διαφθορά που ένωσαν τη φωνή τους με τους φοιτητές, έχουν χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη πρόκληση κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας από την επανάσταση του 1949 (δες περισσότερα εδώ κι εδώ). Σύμβολο της εξέγερσης υπήρξε ο άγνωστος διαδηλωτής που στάθηκε μπροστά στο επελαύνον τανκ, γνωστός ως "the Tank Man", η φωτογραφία του οποίου κάνει ακόμα το γύρω του κόσμου κι έχει πλέον μείνει στη συλλογική μνήμη. Εκατοντάδες και ενδεχομένως χιλιάδες σκοτώθηκαν κατά τη "σφαγή της Τιανανμέν", με τον ακριβή αριθμό των θυμάτων να εξακολουθεί να παραμένει έως σήμερα άγνωστος…