Μια πρωία στην εφορία...

Αντιγράφω και αναδημοσιεύω από τη στήλη του Κων. Ζούλα στην εφ. Καθημερινή: Η επίσκεψη στην εφορία ποτέ δεν είναι ευχάριστη. Στην περίπτωσή μου, όμως, τη Δευτέρα, έμελλε να είναι και φοβιστική. Ηταν 11.30 το πρωί, όταν έφτασα αρχικώς σε μια τράπεζα, για να κάνω ανάληψη και να εξοφλήσω στη συνέχεια το εκκαθαριστικό μου. Μετά 20 λεπτά ακούστηκαν φωνές στα ταμεία. «Πόσο ακόμη να περιμένω;» φώναζε ένας, «είναι απαράδεκτο αυτό σε ιδιωτική τράπεζα», έλεγε μια κυρία. Η απορία μου μετεβλήθη σε πραγματική έκπληξη, όταν μια ταμίας φώναξε κάτι που δεν είχα ξανακούσει σε τράπεζα: «Παρακαλώ όποιος περιμένει για κατάθεση να έρθει μπροστά», είπε!
Τη νέα ένταση που προκλήθηκε από την πρωτόγνωρη ομολογία της υπαλλήλου ότι τα ταμεία είχαν αδειάσει και περίμεναν από τους καταθέτες να τα τροφοδοτήσουν διασκέδασε ένας νεαρός. «Και στα αεροδρόμια φωνάζουν “όποιος πετάει για Ρόδο να πάει μπροστά μην χάσει την πτήση”», σχολίασε γελώντας. Μην τα πολυλογώ, με τις δόσεις κάποιων στεγαστικών δανείων που κατέβαλαν 4-5 πελάτες, βολευτήκαμε οι υπόλοιποι...
Κατά τις 12.25, ήμουν στην εφορία. Τέσσερις πέντε πολίτες στην αίθουσα παραδόξως στέκονταν σε απόσταση 3 μέτρων από το ταμείο, ενώ ένας αλλοδαπός προηγείτο της αφεντιάς μου στον διπλανό γκισέ. «Εχουμε κλείσει, να έρθεις αύριο», τού είπε αγενέστατα μια υπάλληλος που το ύφος της και μόνον πρόδιδε ότι τη γαϊδουριά της μεγέθυνε το χρώμα του πελάτη. «Μα είναι 12.26», διαμαρτυρήθηκε εκείνος με σπαστά ελληνικά. «Δεν θα μας πεις εσύ και την ώρα», του απάντησε, κάνοντάς τον να φύγει με σκυμμένο κεφάλι. Κοίταξα σαστισμένος το ρολόι μου. «Συγνώμη, στη 1.30 δεν κλείνετε;» ρώτησα. «Βάσω τι ώρα είναι» φώναξε εκείνη σε μια συνάδελφό της και από την απάντηση, ο γρίφος λύθηκε. Η εν λόγω κυρία δεν έχει αλλάξει το ρολόι της από την παραμονή και λειτουργούσε ακόμη σε θερινό ωράριο! «Πω πω άλλη μια ώρα έχουμε», είπε εκνευρισμένη, ζητώντας τα χαρτιά μου.
Η «ιστορία» μου ολοκληρώθηκε ως εξής: Στις εφορίες, λέει, έχει επιβληθεί να μην λαμβάνουν περισσότερα από 500 ευρώ ρευστό για να μην υπάρχει ο κίνδυνος κλοπής. Ο ταμίας, όμως, έκανε σκόντο στην περίπτωσή μου. «Δεν επιτρέπεται, αλλά θα στα πάρω, γιατί έχουμε ξεμείνει και με αυτά θα πληρώσω αυτούς που βλέπεις πίσω σου» μού είπε. «Οχι εσύ, εγώ θα τους πληρώσω» μονολόγησα…
Εφυγα τρομοκρατημένος στη σκέψη ότι ούτε ο απειλών με εκλογές πρωθυπουργός, ούτε ο μάγος του ελλείμματος κ. Σαμαράς έχουν επισκεφθεί εσχάτως τράπεζες και εφορίες για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τον οριακό τρόπο «λειτουργίας» της οικονομίας. Το μόνο που με έκανε να χαμογελάσω ήταν η ιδέα ότι η αγενέστατη υπάλληλος που δεν είχε διορθώσει το ρολόι της, όχι μόνον ήθελε να φύγει μια ώρα νωρίτερα από τον γκισέ της, αλλά ότι προφανώς είχε φτάσει στη δουλειά της με τουλάχιστον μια ώρα καθυστέρηση, εξ ου και ουδείς -ούτε η ίδια- πήρε χαμπάρι το παραμικρό...