Περί «ασύλου» λόγος δεικτικός

Ο Α. Καρκαγιάννης γράφει στην εφ. Καθημερινή, μεταξύ των άλλων, για τις καταλήψεις και το πανεπιστημιακό άσυλο: ''(…)Το «άσυλο» και οι καταλήψεις είναι σύμβολα αντιδημοκρατικής και αντιεκπαιδευτικής συμπεριφοράς με βαθύτερα αίτια (…)Σήμερα κανείς δεν τολμάει να πει την αλήθεια που όλοι γνωρίζουν, για το «άσυλο» και τις καταλήψεις. Ούτε οι πρυτανείες ούτε οι εκπαιδευτικοί ούτε τα κόμματα και οι υπουργοί. Εκτός από ελαχίστους, και τι παράδοξο, όλοι προέρχονται από την Αριστερά και από τους φοιτητικούς αγώνες του παρελθόντος. Όπως ο Θ. Πάγκαλος, εναντίον του οποίου προσπαθούν να προκαλέσουν πειθαρχικά μέτρα του κόμματος στο οποίο ανήκει. Το «άσυλο» και οι καταλήψεις, ως πρακτική που πριμοδοτείται από πολιτικά κόμματα, με το σύνδρομο της βίας, των καταστροφών, των κουκουλοφόρων, με την αναιδή περιφρόνηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με τους εκβιασμούς και τις συναλλαγές, έχουν απαξιώσει και σχεδόν εκμηδενίσει τη δημόσια εκπαίδευση. Και επειδή καμιά κοινωνία δεν ανέχεται κενά στη λειτουργία της πραγματοποιείται ήδη μπροστά στα μάτια μας η μεγάλη στροφή προς την ιδιωτική εκπαίδευση με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά. Βαρύτατες είναι οι ευθύνες των πολιτικών κομμάτων που πριμοδοτούν το «άσυλο» και τις καταλήψεις, νομίζοντας ότι έτσι θα αποκομίσουν κομματικά οφέλη ή απλώς για να επιβεβαιώσουν τον ψευτοεπαναστατικό τους χαρακτήρα (τίποτα δεν διδάχθηκαν από τα λάθη και τις ήττες του παρελθόντος). Ακόμη πιο βαριές είναι οι ευθύνες και των άλλων κομμάτων που είτε αντιλαμβάνονται ότι έχουν ένα πρόβλημα καταστολής είτε σιωπούν νομίζοντας ότι έτσι θα εισπράξουν τη δυσαρέσκεια από τη γενική αναστάτωση. Οι κύριες όμως ευθύνες βαρύνουν τη λεγόμενη πανεπιστημιακή κοινότητα (δεν είμαι βέβαιος ότι υφίσταται και λειτουργεί) με την παραλυτική της αβουλία και απραξία. Τη σιωπηρά πλειοψηφία των σπουδαστών και το βαθύτατα αλλοτριωμένο σώμα των διδασκόντων που συνήθως λουφάζει μέσα στον φόβο του. Η άρνηση και η καταδίκη του «ασύλου» και των καταλήψεων είναι αγώνας για τη Δημοκρατία. Αυτής της Δημοκρατίας που ορίζει το πεδίο της μάχης, που καθημερινά δίνουν οι πολίτες για την επιβίωσή τους και την προκοπή τους, εκεί όπου τα άτομα σχηματίζουν σύνολο. Πέρα από αυτό το δημοκρατικό πεδίο μάχης υπάρχει μόνο ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός.'' Δεν μπορώ, παρά να συμφωνήσω. Εσείς;