Άλλη πείνα...

Η ψητή πατάτα που κρατά ο μικρός Φιλιππινέζος από τη Μανίλα προορίζεται για τον ανθρακωρύχο πατέρα του. Περίπου το 20% από τα 93,5 εκατομμύρια του πληθυσμού της χώρας (άλλα 11 εκατομ.  ζουν στο εξωτερικό) δεν βρήκε να φάει τίποτα απολύτως τουλάχιστον μία φορά το τελευταίο τρίμηνο...(φωτό από http://www.tovima.gr/). Κι εμείς φωνάζουμε, αλλά για ποιο λόγο; Επειδή δεν έχουμε ψωμί; Ή επειδή χάσαμε το παντεσπάνι, τα γνωστά  και ως -"ακόπως" κτηθέντα- συντεχνιακά κεκτημένα; Οι Φιλιππίνες κατέχουν τη 48η θέση παγκοσμίως ως προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) και η Ελλάδα την 32η (δες εδώ, εδώ).
29-4-2011 Ιστορία μου, πελατεία μου 

Τσερνομπίλ, 25 χρόνια μετά

Το ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία (εδώ κι εδώ) άνοιξε ξανά τη συζήτηση σχετικά με την χρησιμότητα και την επικινδυνότητα της πυρηνικής ενέργειας. Στην Ουκρανία, 25 χρόνια πριν, στις 26 Απριλίου του 1986, συνέβη το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της πόλης Τσερνομπίλ της Ουκρανίας από βλάβη στο σύστημα ψύξης σε έναν από τους τέσσερις αντιδραστήρες του (περισσότερα εδώ). Η ραδιενέργεια που εκλύθηκε ήταν ισοδύναμη με 500 βόμβες σαν αυτή που κατέστρεψε τη Χιροσίμα. Περισσότερα από 400 000 άτομα απομακρύνθηκαν από την περιοχή, τότε, ενώ περίπου 5 εκατομμύρια άτομα προσβλήθηκαν από τη ραδιενέργεια, από τα οποία εκτιμάται ότι 15 000 πέθαναν στο διάστημα που πέρασε μέχρι σήμερα. Λίγες ημέρες μετά το ατύχημα ένα "σύννεφο" ασθενούς ραδιενέργειας κάλυψε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη (δες κι εδώ).
Παρόλα αυτά, οι Ουκρανοί επιμένουν στην πυρηνική ενέργεια και ισχυρίζονται ότι μέσα στα 25 χρόνια που πέρασαν από το ατύχημα η ασφάλεια των πυρηνικών εγκαταστάσεων βελτιώθηκε. «Θα μπορούσε να υπάρξει ο απολύτως ασφαλής αντιδραστήρας, ωστόσο τίθεται ζήτημα ισορροπίας σε σχέση με το κόστος λειτουργίας του. Βεβαίως, θεωρώ ότι οι νέοι αντιδραστήρες τρίτης γενιάς είναι πολύ ασφαλείς» αναφέρει ο Ανατόλι Νοσόφσκι, ο οποίος εργάζεται ως αναπληρωτής διευθυντής στην υπηρεσία που ελέγχει τις προδιαγραφές ασφαλείας στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Ουκρανίας. «Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι που αρνούνται μετά βδελυγμίας την ατομική [πυρηνική] ενέργεια απλώς δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται και υπερβάλλουν. Ωστόσο, φυσικά και πρέπει οι αποφάσεις για την κατασκευή τέτοιων εγκαταστάσεων να γίνονται με τη συμφωνία των πληθυσμών που βρίσκονται γύρω» σχολιάζει ο Ουκρανός επιστήμονας (δες εδώ).
Ο Ντμίτρι Μπαζίκα αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής σε κρατικό κέντρο που μελετά τις συνέπειες της ραδιενέργειας στην υγεία υποστηρίζει ότι σίγουρα η ραδιενέργεια συνδέεται με δημιουργίες όγκων και με καρδιακές παθήσεις και ότι «πριν το Τσέρνομπιλ η αντιμετώπιση της ατομικής ενέργειας στη ΕΣΣΔ δεν ήταν η δέουσα και εκτιμά ότι το συγκεκριμένο ατύχημα θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο. Ωστόσο θεωρώ πως κάποιες χώρες που χρειάζονται την ατομική ενέργεια θα πρέπει να αποφασίζουν λαμβάνοντας υπόψη την γνώμη του λαού, κάνοντας σχετικά δημοψηφίσματα εξηγώντας τα οφέλη αλλά και τους σχετικούς κινδύνους» (εδώ, αλλά κι εδώ).
Σήμερα, για τους περισσότερους Ουκρανούς το Τσερνομπίλ αποτελεί απλώς ένα κομμάτι της ιστορίας, συναισθηματικά φορτισμένης μεν, αλλά ιστορίας. Εξαιρούνται φυσικά τα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που επλήγησαν άμεσα από την καταστροφή. Για την 45χρονη Ιρίνα Λομπάνοβα, η οποία άνοιξε την καρδιά της στην εφ. Καθημερινή (εδώ), το Τσερνομπίλ δεν στέρησε μόνο την υγεία της αλλά σημάδεψε όλη τη ζωή της. «Ο γάμος μου ήταν ο τελευταίος στο Πρίπιατ (Pripyat, πόλη που δημιουργήθηκε για να στεγάσει τους εργαζόμενους στον πυρηνικό σταθμό). Το ατύχημα είχε γίνει τη νύχτα μεταξύ 25 και 26 Απριλίου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ακούσαμε ένα βουητό αλλά δεν καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται. Μια ώρα αργότερα άρχισαν να βαράνε τα τηλέφωνα ωστόσο δεν υπήρχε καμία ασφαλής πληροφορία για το τι είχε συμβεί. Το άλλο πρωί ρωτήσαμε τις αρχές για τι θα πρέπει να γίνει με τον γάμο μας και μας απάντησαν ότι ο γάμος πρέπει να γίνει ή, τέλος πάντως, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην γίνει. Στις 26 Απριλίου του 1986 έγιναν συνολικά 7 γάμοι στο Πρίπιατ. Ο δικός μας ήταν ο τελευταίος. Φεύγοντας από το δημαρχείο κρατούσα ένα μπουκέτο με λουλούδια τα οποία μαράθηκαν κυριολεκτικά στα χέρια μου».
Ο Ιβάν Ιβάνοβιτς Σεμενιούκ, ένας εύθυμος παππούς 74 ετών, ζει στην απαγορευμένη περιοχή μαζί με τη γυναίκα του Μαρία. «Γυρίσαμε με τη γυναίκα μου το 1988 στο χωριό μας», εξιστορεί. «Έξω μας είχαν δώσει ένα σπίτι αλλά δεν τα πήγαμε καλά με τους γείτονες. Δεν μας αντιμετώπιζαν καλά και τελικά σκέφτηκα ότι δεν έχω κανένα λόγο να τριγυρνάω από εδώ και από εκεί πλάι σε ξένους ανθρώπους. Έχω το σπίτι μου». Τα παιδιά τους ζουν εκτός ζώνης και τους επισκέπτονται σπάνια. Συντηρούνται με τα λαχανικά που καλλιεργούν, έχει κότες και μερικά γουρούνια. Παίρνει μια μικρή σύνταξη και πολλά δώρα από επισκέπτες που έρχονται στη ζώνη σε κάθε επέτειο. Εκτός από τους κατοίκους που επέστρεψαν στην πόλη κυκλοφορούν κάθε μέρα εκατοντάδες άτομα, κυρίως οι εργαζόμενοι για την αδρανοποίηση των αντιδραστήρων. Ακόμα υπάρχει μεγάλος αριθμός εργαζομένων για τη φύλαξη και την ασφάλεια, δασοπυροσβεστών, αστυνομικών κ.ά. οι οποίοι περνάνε πολλές ώρες μέσα στη ζώνη, αλλά και ...τουριστών(!) (δες εδώ). Η πλειοψηφία τους έχει δεθεί με την περιοχή, αγαπάνε την απόλυτη γαλήνη των πόλεων που παραδόθηκαν στην κακιά τους μοίρα.
Στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, το Πρύπιατ, οι δρόμοι και τα κτίρια έχασαν τη μάχη με τη φύση. Τα δέντρα και το χορτάρι μπαίνουν στα διαμερίσματα όπου πριν την καταστροφή ζούσαν 50 000 άτομα. Στις γύρω περιοχές αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες αλλά και άγρια άλογα έχουν πολλαπλασιαστεί. 25 χρόνια μετά, η φύση στο Τσερνομπίλ έχει θεριέψει (δες κι εδώ) αποδεικνύοντας ότι στο τέλος οι μόνοι χαμένοι από την καταστροφή του περιβάλλοντος θα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Δείτε και το ντοκιμαντέρ Τσερνομπίλ (ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ).

Νεο-δυνάστες, ασύστολοι (δήμου καμώματα)

Αντιγράφω το ομότιτλον από τη στήλη  "Ο τύπος των ήλων" της εφ.Ελευθε-ροτυπία: "Μία ιλαρο-τραγική είδηση, αποτύπωμα γελοίου προοδευτισμού, διέσχισε χθες τον αέρα. Η διεύθυνση του δημοτικού ραδιοσταθμού «Αθήνα 9,84» -έλεγε η είδηση- προέτρεψε τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς του σταθμού να μη λένε «Καλό Πάσχα» και «Καλή Ανάσταση»! Να αρκούνται στο «Χρόνια Πολλά», κι αυτό με φειδώ... Τι να πεις, τώρα, γι' αυτή την απίθανη χορωδία της ιλαρότητος, για τους νέους ζηλωτές του πολιτικώς ορθού: Πόθεν αρρύονται το δικαίωμα να περιφρονούν την πλειονότητα, το κατ' έθος έστω, καθώς και το γεγονός ότι η Μεγάλη Εβδομάδα, ακόμη και ως πολιτιστικό γεγονός, κατέχει ιδιαίτερη θέση στα καθ' ημάς; Για τους Χριστιανούς, τους αγνωστικιστές, τους άθεους, τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους αυτής της χώρας. Για όλους... Σε ποια κιτάπια δυναστικής ορθοφροσύνης και «εκσυγχρονιστικής» δέλτου βρήκαν γραμμένες τέτοιες προκλητικές και γελοίες προτροπές και συστάσεις; Ποιος -και τι επιτρέπει- σ' αυτούς τους έξαλλους ανατροπείς παραδόσεων να ασχημονούν; Το «μαγαζί» τους το πληρώνει αδρά η Πόλη. Και η Χώρα. Οι πολίτες... Αν ήταν δικό τους, ιδιωτικό, δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν... Προκλητικοί, ασύστολοι και ασεβείς, νομίζουν ότι εισκομίζουν το καινόν. Οι αμβλύωπες (...Και είναι κρίμα να δίνονται τέτοια δείγματα γραφής, από τους νέους αρχαγέτες του Δήμου, οι οποίοι προσπαθούν φιλότιμα να άρουν παθογενή δεκαετιών στον Δημοτικό Ραδιοσταθμό της Αθήνας... Πάντως, την ώρα που η ολοκληρωτικής εμπνεύσεως προτροπή έφτανε ως είδηση στο γραφείο, στο Τρίτο μελωδούσε ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης. Τροπάρια των ημερών και Νικ Κέιβ. Σαββόπουλος και βιολοντσέλα. Μύρα και μυρωμένες κουβέντες. Μαγεία. Και μυσταγωγία". Ρε θα μας τρελάνουν οι άνθρωποι… Πού τους  βρήκανε; Παιδί κι αυτός ο Δήμαρχος, ε;…Μετανάστης κι αυτός, από την Ιγγλετέρα.

Ο Μυστικός Δ(ύ)πνος

Ευρηματική και (τραγικά) επίκαιρη η φωτό από το σημερινό πρωτοσέλιδο της εβδομαδιαίας εφ. Το Ποντίκι με τον κυριολεκτικό τίτλο "Οι Ιούδες παρα-φιλάνε υπέροχα" για το …"Θείο Δράμα" της χώρας- λέγε με ΔΝΤ. A, ρε ΓΑΠ με τα ωραία σου, τουτέστιν "Λάβετε φάγετε, λεφτά υπάρχουν"...Καλή Ανάσταση συν-έλληνες, από 2013 και βλέπουμε.
Και δια το χαρμόσυνον των ημερών δείτε "Της Λαμπρής" (ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ).

Ιστορίες για γουρουνάκια ή ανάμεσα στον φιλομνημονιακό και στον αντιμνημονιακό λόγο

Αντιγράφω και παραθέτω την πρώτη "ενότητα" από το (εξαίρετο) δημοσίευμα  "Μερικές ιδέες για να σκεφτούμε την κρίση διαφορετικά" του ιστορικού και καθηγητή στο Αθήνησι Αντώνη Λιάκου:

"Μια φορά και ένα καιρό ήταν τρία γουρουνάκια. Για την ακρίβεια τα έλεγαν PIGS [PIGS ]και δεν ήταν μόνο τρία. Υποτίθεται ότι ήταν τέσσερα, όσα και τα γράμματα του αρκτικόλεξου, αλλά στην πραγματικότητα  ήταν περισσότερα.  Τα γουρουνάκια πάντα τα κυνηγάει ένας κακός λύκος, και στην συγκεκριμένη περίπτωση  έλεγαν ότι ήταν λύκαινα και τα εχθρευόταν για τα χρέη τους. Λύκαινα από τα μέρη της Πομερανίας.Το παραμύθι είναι γνωστό, αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχαν οι ιστορίες που διηγούνταν τα γουρουνάκια. Κάθε γουρουνάκι έλεγε και μια διαφορετική ιστορία για τους λόγους που έπεσε στην ανάγκη του λύκου.Το ένα έλεγε ότι είχε κάνει ακριβώς ό,τι του είχαν ζητήσει για να γίνει καλό γουρουνάκι, αλλά φαίνεται πώς δεν τα είχε κάνει όλα στην εντέλεια, κι έτσι δεν γλύτωσε το σπίτι του. Το άλλο έλεγε ότι έφταιγε η απληστία των τραπεζών, τα στεγαστικά δάνεια και τα καταναλωτικά χρέη που συσσώρευαν τα άλλα άφρονα γουρουνάκια της πατρίδας του. Ένα τρίτο κατηγορούσε το δημόσιο, το υπερτροφικό κράτος και τα ελλείμματα που είχε δημιουργήσει.  Όλα συμφωνούσαν σε ένα πράγμα. Ότι οι ιστορίες τους, δηλαδή οι λόγοι που τα οδήγησαν στην  τωρινή τους κατάσταση, ήταν εντελώς, μα εντελώς διαφορετικές. Καμία σχέση η μία περίπτωση με την άλλη. To καθένα είχε διαπράξει εντελώς διαφορετικές αμαρτίες, για τις οποίες θα άξιζε να τιμωρηθεί. Μάταιο, εντελώς μάταιο, να κοιτάει το ένα γουρουνάκι τι συνέβη και γκρεμίστηκε το σπίτι του άλλου. «Να κοιτάει ο καθένας την καμπούρα του», έλεγαν και επαναλάμβαναν σοβαροί  άνθρωποι της επιστήμης, που μιλούσαν για την κρίση υπεύθυνα.«Η κρίση στην Ελλάδα είναι “made in Greece” και διαφέρει ριζικά από τις κρίσεις στις άλλες χώρες, καθώς η κρίση στις λοιπές χώρες είναι κυρίως ή αποκλειστικά κρίση δημοσιονομική ή οικονομική, ενώ στην Ελλάδα είναι φαινόμενο πολύ πιο ευρύτερο, περίπλοκο, πολυδιάστατο.(…) Ευρώπη και Ελλάδα βρίσκονται σε κρίση. Αλλά η κρίση στην Ελλάδα είναι σαφώς διαφορετική. Είναι διαφορετική δηλαδή από την κρίση που αντιμετωπίζουν οι άλλες περιφερειακές χώρες-μέλη της Ευρωζώνης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία).» Κάθε γουρουνάκι λοιπόν θα κρεμόταν στο τσιγκέλι από το ποδαράκι του.

Αλλά και ο λύκος έλεγε την δική του εκδοχή της ιστορίας. Τα γουρουνάκια του Νότου, και κυρίως εκείνα που κατάγονταν από ένδοξους κάπρους, έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά γιατί συνέχιζαν να διάγουν βίον τριφηλόν,  ζούσαν ανήθικα, παραβιάζοντας τους κανόνες της ενάρετης ζωής. Η παραβίαση της ηθικής ως αιτία της οικονομικής χρεοκοπίας συγκροτούσε έναν ισχυρό κανονιστικό λόγο. Τα δημόσια ελλείμματα είναι αμαρτία, δηλώνουν έκλυτα ήθη, ειπώθηκε στην αγέλη όταν συναντήθηκε με τα γουρουνάκια για να συζητήσουν  τη συγκρότηση μόνιμου μηχανισμού διάσωσης. Βέβαια τα γουρουνάκια θυμούνταν ότι όχι πολλά χρόνια πριν, όσοι κουνούν επιτιμητικά το δάκτυλο τώρα, διαφήμιζαν πιστωτικές κάρτες, δάνεια για διακοπές,  καταναλωτικά δάνεια εν γένει, ευκολίες πληρωμών για κάθε τι. «Πάρε κόσμε τώρα και πλήρωνε αργότερα», έλεγαν τότε, όσοι τώρα ολοφύρονται ότι «φάγαμε το μέλλον των παιδιών μας». Πάντως τα γουρουνάκια είχαν πιστέψει ότι έπρεπε δικαίως να τιμωρηθούν. Είχαν εγκολπωθεί μάλιστα τόσο βαθειά αυτή την αντιπαράθεση ανάμεσα   στην  «υγιή» οικονομία και τις ανθυγιεινές πρακτικές, ώστε είχαν αγωνία μήπως  «μολύνουν» και μεταδώσουν την ασθένειά τους και στην υπόλοιπη Ευρώπη. «Πώς η Ελλάδα δεν θα μεταδώσει την ασθένειά της;» αναρωτιούνταν σε συνέδρια οργανωμένα στην αλλοδαπή, αλλά με χρήματα από το κομπόδεμά τους. 

Όπως λοιπόν κάθε γουρουνάκι έχει την ξεχωριστή  ιστορία του, έτσι  και στην Ελλάδα αποκτήσαμε την  δική μας, κατά-δική μας ιστορία. Η μάλλον δυο ιστορίες   με παραλλαγές για δεξιοτέχνες και ατζαμήδες. Στη μία ιστορία «φταίνε» οι ξένοι που επιβουλεύονται, όπως πάντα, την Ελλάδα, και οι “ξεφτιλισμένοι” πολιτικοί που μας «έκλεψαν». Αποσπασματικό αφήγημα, θολό και  θυμωμένο. Στην άλλη ιστορία, την παγκαλική,  «τα φάγαμε όλοι μαζί». Στην παραλλαγή της για βιρτουόζους, αυτή η ιστορία αποδίδει  την κρίση στην κουλτούρα της μεταπολίτευσης και στον πολιτισμικό-πολιτικό δυϊσμό που κατατρύχει τη χώρα από την ίδρυση του κράτους, καθώς και σε χρόνιες ελληνικές δομικές αδυναμίες. Κι αυτή η ιστορία, όχι λιγότερο από την άλλη, απευθύνεται στο θυμικό και κυρίως καλλιεργεί  μια μαζική αυτό-ενοχοποίηση. Βρίσκει μάλιστα μεγαλύτερο έρεισμα στις οργισμένες μεσαίες τάξεις και στους διανοούμενους που πάντοτε φαντάζονται για τον εαυτό τους μιαν άλλη μοίρα, καλύτερη από αυτή που τους έλαχε σ’ αυτή την ελεεινή χώρα.  Και οι δυο ιστορίες εσωτερικεύουν το «στίγμα» της οικονομικής αποτυχίας: Αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους  σε διεθνείς συνωμοσίες, το πρώτο· με την αυτομαστίγωση, το δεύτερο." Η συνέχεια εδώ.
Δείτε και Η μεταμόρφωση της Ελλάδος μετά το 2010

via: Alekos

ΔΝΤ για αρχάριους...

Για να μαθαίνουμε ...από κούνια!Χιουμοριστικό μεν, όχι εκτός πραγματικότητας δε...

Άσυλο ελεύθερης αλητείας vs James Watson

Προχθές ο 83χρονος Αμερικανός καθηγητής Τζέιμς Γουότσον (James Watson), Βραβείο Νομπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας 1962, έζησε στην Πάτρα μιαν αλησμόνητη εμπειρία: κουκουλοφόροι εισέβαλαν στο αμφιθέατρο, όπου έδινε διάλεξη (δες αποσπάσματα εδώ), ο ένας εξ αυτών κινήθηκε εναντίον του κραδαίνοντας στειλιάρι, ενώ καθηγητές και φοιτητές παρενέβησαν απομακρύνοντας (;) τους εισβολείς (video)… Κι όπως διαβάζω, «στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα επικρατούν τα "ανθρωπάκια", (…) Αυτά τρέμουν την ισχύ των τραμπούκων που διαφεντεύουν τα πανεπιστήμια. Οι τελευταίοι χτίζουν τους καθηγητές μέσα στα γραφεία τους (και μετά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν να τους αθωώσουν στα δικαστήρια), προπηλακίζουν όποιον θέλει να εκφράσει διαφορετική άποψη, ξυλοφορτώνουν "ενοχλητικούς" πανεπιστημιακούς όπως τον Γιάννη Πανούση (δες κι εδώ) ή τον πρόεδρο του Παιδαγωγικού Tμήματος Iωάννη Παπαδάτο. Κι όμως ουδείς -της πολιτικής ηγεσίας συμπεριλαμβανομένης- δεν μπορεί να ψελλίσει μια απλή κουβέντα και την απλή λύση: Το άσυλο δεν προστατεύει πια την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Προστατεύει μόνο τους αλήτες που διαφεντεύουν τα ΑΕΙ (…)Αντιτίθεται στην ελευθερία διακίνησης των ιδεών. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταργηθεί; Η ανοχή στην παρανομία το μόνο που παράγει είναι περισσότερη αλητεία.». Μμμ το έχουμε ξαναγράψει, τι άλλο να περιμένει κανείς στη χώρα του ασύλου της ξεφτίλας, της ημιμάθειας και των πλαστικών "ηρώων" της λεγόμενης μεταπολίτευσης κι αυτών που μας διαφεντεύουν στο όνομά της με πάσης φύσεως ανομίες (δες κι εδώ)...Και θα είναι δύσκολο να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις ή να υποβαθμιστεί το πρωτοφανές συμβάν, που ταξίδεψε εν ριπή οφθαλμού, μέσω του Διαδικτύου, στα πέρατα του κόσμου. Τι κι αν ο καθηγητής Σ. Κουμπιάς, πρώην Πρύτανης του πανεπιστημίου Πατρών υποστηρίζει ότι (δες εδώ) «Το εν λόγω περιστατικό, ως κρούσμα βίας, είναι αποκρουστικό, απαράδεκτο, απολύτως καταδικαστέο και ντροπιαστικό. Εκτός του ότι αποτελεί κατάφωρη και πρωτοφανή παραβίαση του ακαδημαϊκού ασύλου (!), προσβάλει βάναυσα το κύρος του πανεπιστημίου (ακόμα και αν αυτό δεν έχει καμία ευθύνη) τόσο στο εσωτερικό, όσο και κυρίως στο εξωτερικό, λόγω και της ιδιότητας του φιλοξενούμενου νομπελίστα προσκεκλημένου. Παρήγορο σημάδι είναι η άμεση και αποτελεσματική αντίδραση των παρισταμένων και ιδιαίτερα των φοιτητών. Φαίνεται ότι πανεπιστήμιο πρέπει πια να συνυπολογίσει σήμερα την τρέχουσα παρακμιακή πραγματικότητα και να αναθεωρήσει κρατούσες απόψεις (!) για την διαφύλαξη των δρωμένων στο χώρο του, πάντα βεβαίως με την απαιτούμενη ευαισθησία, αλλά και με αίσθηση αυτής της σκληρής παρακμιακής πραγματικότητας. Ευθύνη έχει η πολιτεία, που χρόνια κωφεύει στις εκκλήσεις, συνεχείς και μονότονες, να εγκρίνει και να διαθέσει τον απαιτούμενο αριθμό φυλάκων για την φύλαξη των πανεπιστημιακών χώρων. Την μεγάλη όμως ευθύνη έχουν όσοι έχουν καλλιεργήσει ατομικά και συλλογικά την απαράδεκτη και αντιδημοκρατική άποψη ότι οποιαδήποτε διαφωνία και διαφορετική αντίληψη και άποψη μπορεί και πρέπει να επιβάλλεται με τη βία. Η βία φέρνει βία και αυταρχισμό και η Ελλάδα έχει υποφέρει από αυτό. Μια κοινωνία που ανέχεται την επιβολή της άποψης με τη βία βρίσκεται σε βαθιά παρακμή.» Λεκτικές εκ των υστέρων καταδίκες και στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...
Διαβάσε επίσης : Ο κατήφορος και Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής

Ελληνικός ορυκτός πλούτος

Προ ημερών έλαβα ένα e-mail. Ο αποστολέας φίλος και σοβαρό άτομο. Σημείωνε ότι το κείμενο (δες παρακάτω) ήταν άγνωστης προέλευσης -αν και παρόμοιο φαίνεται ότι δημοσιεύτηκε στην εφ. Stockholm Daily (δες εδώ) και αυτούσιο υπάρχει εδώ, εδώ κι αλλού- αλλά και δεν το αμφισβητούσε… Τώρα αν συνδυάσω αυτό με τις επίσημες πλέον ανακοινώσεις περί ύπαρξης φυσικού αερίου, πετρελαίου, χρυσού, ουρανίου και άλλων μεταλλευμάτων στο ελληνικό υπέδαφος και την υφαλοκρηπίδα (δες εδώ, εδώ, εδώ) συν αυτά που εξιστορούνται στα βίντεο, συν την οριοθέτηση και αναγνώριση της ελληνικής ΑΟΖ από το …Ισραήλ πριν καν την ανακυρήξει(!) η Ελλάδα (δες εδώ, εδώ), κάτι δε μου πάει καλά… Παραθέτω το «άγνωστης προέλευσης» κείμενο του μέιλ: «Συνασπισμός επτά σκανδιναβικών χωρών πρότειναν στην ελληνική κυβέρνηση πριν υπογράψει το μνημόνιο με την Τρόικα, χρηματική ενίσχυση 250 δισ. ευρώ σε βάθος 5 ετών με δόσεις, με αντιπαροχή να τους δοθεί η έγκριση έρευνας και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στον ελληνικό χώρο.Υπενθυμίζουμε ότι η πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση έγινε από τον οργανισμό Scandec Org που είναι μία εμπορική - οικονομική - πολιτική ένωση των επτά σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Φινλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας. Ο Scandec Org πρότεινε δωρεάν μελέτη έρευνα εξόρυξη και εμπορία των κοιτασμάτων με αναλογία κέρδους 80% προς 20% (το 20% στην Ελλάδα, το 80% στον διεθνή οργανισμό), προκειμένου να αποπληρωθεί σε βάθος χρόνου το ποσό των 250 δισ. ευρώ που θα έδινε στην Ελλάδα.Παράλληλα δεσμευόταν για μεταφορά κάλυψη του 90% των εργασιακών δραστηριοτήτων του μόνο από Έλληνες εργαζόμενους και οποιαδήποτε συμφωνία ναυπήγησης του ορυκτού πλούτου που θα βρίσκονταν να γίνεται αποκλειστικά από την Ελλάδα.Η κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ στο έγγραφο αυτό του οργανισμού, ενώ λίγο καιρό μετά ο οργανισμός των σκανδιναβικών κρατών έλαβε ειδοποίηση από μια κοινοπραξία ΗΠΑ και Ισραήλ ότι έχουν αναλάβει αυτοί το συγκεκριμένο θέμα.»
«Τον Ιούνιο του 2010 το Γαλλικό Ινστιτούτο Γεωφυσικών Ερευνών δημοσιοποίησε διεθνώς μια έρευνα - μελέτη του, που αφορά τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Γαύδο. Η έρευνα έγινε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κρήτης.Η μελέτη αυτή ανέφερε ότι υπάρχει πλούσιο κοίτασμα μεθανίου καθαρού κατά 99%, δηλαδή δεν χρειάζεται καν επεξεργασία, τονίζοντας ότι το πολύτιμο μεθάνιο ρέει ελεύθερο στη θάλασσα, όπου και χάνεται, εδώ και εκατομμύρια χρόνια και όσοι περνάνε από τα συγκεκριμένα σημεία το βλέπουν και με γυμνό οφθαλμό.Τον Ιούλιο του 2010 το Γαλλικό Ινστιτούτο ζήτησε και πάλι άδεια από την ελληνική κυβέρνηση για θαλάσσιες έρευνες για πιθανή εξόρυξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή νότια της Πελοποννήσου.Και πάλι όμως η ελληνική κυβέρνηση ήταν αρνητική τοποθετώντας μάλιστα τις τρεις περιοχές ενδιαφέροντος (Απούλεια Λεκάνη, Λεκάνη Ηροδότου και Λεκάνη Σύρτης) σε γκρίζες ζώνες από μόνη της, βάζοντας όμως έτσι ουσιαστικά χωρίς λόγο στο παιχνίδι εκμετάλλευσης κοιτασμάτων Τούρκους και Λίβυους! Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι Τούρκοι, Λίβυοι, και Ισραηλινοί κλέβουν φυσικό αέριο από την Ελλάδα, στην οποία ανήκουν μεγάλα κομμάτια των κοιτασμάτων στις Λεκάνες Απούλειας, Ηροδότου και Σύρτης.»
«Η αναφορά της νορβηγικής εταιρείας TGF-MoR, που κάνει σεισμικές έρευνες για ανεύρεση κοιτασμάτων φυσικού αερίου μιλάει για κοίτασμα 6 δισ. βαρελιών φυσικού αερίου μόνο στην Κρήτη, όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας και μισή φοράς του συνόλου της Σιβηρίας. Παράλληλα η ίδια εταιρεία μετά από έρευνες που έχει κάνει στο Ιόνιο μιλάει για ύπαρξη 900 000 βαρελιών φυσικού αερίου ετησίως στην περιοχή της Κεφαλονιάς, 1,2 εκατομ. βαρελιών ανοικτά του Κατάκολου, 800 000 βαρέλια στη Ζάκυνθο και περίπου 2,5 εκατομ. βαρέλια στους Οθωνούς. Οι αποκαλύψεις αυτές, γνωστές σε ευρωπαϊκές τράπεζες και πετρελαϊκές εταιρείες της Αμερικής δίνουν το προφίλ μιας Ελλάδας, που θα μπορούσε με τον ορυκτό της πλούτο να είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης.» Αυτά. Αλήθειες ή ψέματα, το μέλλον θα δείξει- και για να κάνω το συνήγορο του διαβόλου, ακόμα αναζητώ το δημοσίευμα της Stockholm Daily, και κάτι τις, ας πούμε μια ιστοσελίδα, της Scandec Org, της TGF-MoR, του Γαλλικού Ινστιτούτου Γεωφυσικών Ερευνών ή/και Γαλλικού Ινστιτούτου Πετρελαϊκών Ερευνών ...
Επίσης δείτε εδώ, εδώ κι εδώ
17-4-2011 Στην τελική ευθεία η εξόρυξη φυσικού αερίου από την ΑΟΖ της Κύπρου

2-5-2011 Αρχίζουν οι έρευνες για πετρέλαιο σε Κρήτη και Ιόνιο

22-8-2011 Αρχίζουν οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε Νότια Κρήτη - Ιόνιο

 

Στη Φινλαδία έχουν σχολεία, εδώ τι;

Σε παλαιότερη ανάρτηση σχολιάζαμε τα του εκπαιδευτικού συστήματος της Φινλανδίας και του αντίστοιχου(;) δικού μας (δες εδώ). Προφανώς καμμιά σύγκριση-μια και δεν μπορούν να συγκριθούν πράγματα ή καταστάσεις μεταξύ τους ανόμοια...Και μια που θα μπεί μπροστά από το Σεπτέμβριο το " Νέο Λύκειο", του "Νέου Σχολείου", που θα είναι και "Ψηφιακό Σχολείο" κι άλλα ωραία και τερπνά, o φίλος Γ.Κ. μου έστειλε την παρακάτω ανώνυμη "επιστολή" (κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο...) Φινλανδού μαθητή προς Έλληνα συνομίληκο φίλο του. Γράφει λοιπόν ο Φινλανδός μαθητής:

«Αγαπητέ Σωκράτη, μαθαίνω Aρχαία Eλληνικά και επειδή χθες διαβάζαμε μια επιστολή του Επίκουρου προς το φίλο μου Μένοικο... μου άρεσε η προσφώνηση της επιστολής του και προσπάθησα να τη μιμηθώ. Λοιπόν, όπως μου γράφεις, άκουσες ότι εμείς εδώ στη Φιλανδία βγήκαμε πρώτοι στον κόσμο στην παιδεία, ενώ εσείς δεν τα πήγατε και τόσο καλά και θέλεις να μάθεις το γιατί. Θα προσπαθήσω, όσο γίνεται απλά, να σου περιγράψω το εκπαιδευτικό μας σύστημα και πως περνάω μια ολόκληρη μέρα.» «Κατ' αρχάς, θα πρέπει να σου πω ότι εμείς εδώ στη Φινλανδία, από την 1η μέχρι και την 9η τάξη πηγαίνουμε στο ίδιο ενιαίο ολοήμερο σχολείο. Αφού προετοιμαστούμε κατάλληλα στην ηλικία των 6-7 ετών σε μια προκαταρκτική τάξη, μόλις συμπληρώσουμε τα 7 αρχίζει το σχολείο. Από την 1η μέχρι την 6η τάξη το σχολείο λέγεται Alaaste και από την 7η μέχρι την 9η τάξη Yia-ste.Μετά, όσοι θέλουν μπορούν να πάνε στο Lyseo ή στο επαγγελματικό σχολείο. Όσοι τελειώνουν το Λύκειο μπορούν να συνεχίσουν, με εξετάσεις φυσικά στα 20 πανεπιστήμια που έχουμε, ακολουθώντας ακαδημαϊκές σπουδές.Αυτοί που θα τελειώσουν το επαγγελματικό σχολείο θα συνεχίσουν στις 29 πολυτεχνικές σχολές μας, οι οποίες είναι περισσότερο προσανατολισμένες στην αγορά εργασίας. Εκεί μπορούν να γίνουν από φυσικοθεραπευτές, νοσοκόμοι μέχρι και μηχανικοί.» Και συνεχίζει: «Εγώ προετοιμάζομαι του χρόνου να πάω στο Lyseo/Λύκειο. Εκεί η σχολική περίοδος χωρίζεται σε 5 περιόδους και η κάθε μια διαρκεί 6 εβδομάδες και τελειώνει με μια εβδομάδα εξετάσεων, όπου χορηγούνται και πιστοποιητικά επιδόσεων. Σε κάθε περίοδο οι μαθητές έχουν το δικαίωμα, μέσα από τα προσφερόμενα μαθήματα, να κάνουν τη δική τους επιλογή και να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μαθημάτων. Υπάρχουν κάποια μαθήματα που είναι υποχρεωτικά, όμως η χρονική κατανομή είναι δουλειά του μαθητή. Για να το καταλάβεις, αυτό που θα πρέπει να σου πω είναι ότι παρότι είσαι π.χ. στη δεύτερη τάξη, μπορείς, αν θέλεις, να παρακολουθήσεις κάποια μαθήματα της πρώτης ή και της τρίτης τάξης. Η επιλογή είναι δική σου υπόθεση και εξαρτάται από τη διάθεση, την όρεξη και τις προθέσεις σου. Αν σε κάποιο μάθημα δεν περάσεις τις εξετάσεις μπορείς να το επαναλάβεις κάποια στιγμή της χρονιάς που θα νιώθεις έτοιμος. Για τις γλώσσες και τα μαθηματικά υπάρχουν τα λεγόμενα "βραχύχρονα" και τα "μακρόχρονα" εντατικά τμήματα.» Κι έχοντας υπόψη, υποθέτω,  την ημετέρα δημόσια δωρεάν παιδεία, καρφώνει: «Είμαστε όλοι ίσοι.Δεν έχουμε καθόλου ιδιωτικά σχολεία, ούτε ειδικά ή ελίτ σχολεία υπεροχής.Στο ίδιο σχολείο μ' εμένα πηγαίνει και η κόρη του πρωθυπουργού μας, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού μας, και πολλά άλλα παιδιά με αναπηρίες, καθώς και τα παιδιά μεταναστών. Εμείς, όπως λέει και ο πρωθυπουργός μας, "είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε ένα παιδί, διότι κοινωνικοί αποκλεισμοί, διακρίσεις και γκετοποιήσεις δεν έχουν θέση στη μάθηση. Θεωρούμε ότι ενσωμάτωση, κοινωνικοποίηση και μάθηση πάνε μαζί" [Καλά, εδώ ο πρωθυπουργός μας πήγε στο Κολέγιο, κατά Ψυχικό μεριά, όπου φολιτησαν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η θυγατέρα της ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος κι άλλοι τρανοί...Και να μην ξεχάσω ότι ο υιός της του "Νέου Σχολείου" κτλ. υπουργού φοιτά σε σε ιδιωτικό -λαϊκής βάσης- σχολείο στο τμήμα ΙΒ...]. Και μάλλον έχοντας υπόψη τα γνωστά περί σπασικλών, φυτών κι άλλων υποκοριστικών, σημειώνει ο Φινλανδός μαθητής: «Σε όλα τα σχολεία μας τα πρότυπα είναι οι καλύτεροι, αλλά όπως είναι δομημένο το σύστημά μας, μη νομίσεις ότι όσοι δεν είναι πρώτοι υποφέρουν και νιώθουν μειονεκτικά. Το αντίθετο μάλιστα, οι καλύτεροι παρακινούν τους υπόλοιπους προς τα πάνω και ο καθένας, με τη βοήθεια φυσικά των δασκάλων μας, προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, αντί να απογοητευτεί και να πέσει στην αδράνεια. Μετά το βασικό μάθημα, οι πιο αδύναμοι έχουν ενισχυτική διδασκαλία και ψυχολογική στήριξη, γι' αυτό και οι πρώτοι μαθητές κάθε τόσο εναλλάσσονται. Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλους και παράλληλα διατηρούμε την κοινωνική συνοχή μας, σαν μαθητές αλλά και σαν κοινωνία, νομίζω.Η παιδεία είναι εντελώς δωρεάν μέχρι και την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο ή το Πολυτεχνείο.» Αλλά και «Πρόσφατα ήρθαν στο σχολείο μας δάσκαλοι από άλλες χώρες για να μελετήσουν το σύστημά μας και μας είπαν πως έμειναν έκπληκτοι, γιατί δεν είδαν κανένα γκράφιτι στο σχολείο μας. Λένε μάλιστα πως στα σχολεία μας στη Φινλανδία η σχολική βία είναι ανύπαρκτη, σε βαθμό. ανησυχητικό. Δε γνωρίζω αν αυτό είναι τόσο κακό, ίσως όμως αυτό να εξηγεί γιατί είμαστε σε διακοπές στη Ρόδο, "ξεσαλώνουμε" λίγο, όπως είδα το καλοκαίρι, και "τα τσούζουμε" ακόμη περισσότερο.Το ότι είμαστε στο ίδιο σχολείο παιδιά από τόσο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, νομίζω πως μας βοηθάει στο να μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον ανεξάρτητα από το πόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς, ανεξάρτητα από τις πνευματικές και σωματικές αναπηρίες ή από το τι χρώμα έχει η επιδερμίδα μας.» Επίσης, συνεχίζει: «Αγαπάμε ό,τι κάνουμε. Αυτό μας βοηθάει πολύ και στην επιλογή του επαγγέλματος. Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, «οι περισσότεροι δεκάχρονοι συμμαθητές μου πιστεύουν ότι το καλύτερο επάγγελμα, είναι αυτό που τους αρέσει, που το κάνουν με το κέφι και όρεξη, όπου μπορούν να γνωρίσουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και να έχουν τη δυνατότητα να πάνε διακοπές όπου τους αρέσει. Το πόσα λεφτά θα βγάζουν είναι σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο κίνητρο». «Αυτό μπορεί να εξηγεί και το ότι, αν ακούσεις, η Φινλανδία είναι η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς στον κόσμο. Οι δάσκαλοί μας παίρνουν πολύ λιγότερα λεφτά από τους Γερμανούς και τους Γάλλους, δεν έχουν το καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να αγαπούν αυτό που κάνουν. Νομίζω πως η κακή παιδεία και διαφθορά πάνε χέρι- χέρι.Εδώ θα πρέπει να σου πω ότι το αγαπημένο σύνθημα του διευθυντή μας Βαατάινεν είναι: "Προτιμάω έναν ευτυχισμένο οδοκαθαριστή από έναν νευρωτικό ακαδημαϊκό"». «Τον αγαπάμε πολύ γιατί δεν κάνει καμία διάκριση και είναι προστατευτικός και φιλικός σε όλους. Συνεχώς μας μιλάει για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη σας που έλεγαν πως: " Η μάθηση καλλιεργείται καλύτερα εκεί όπου βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος, διότι δεν είναι κάτι, που εισάγεται στον ανθρώπινο νου μόνο με την εξωτερική διαδικασία της διδασκαλίας (επανάληψη και μίμηση). Αλλά είναι μία εσωτερική διεργασία ίδιας και εμπειρικής ανακάλυψης, που χωρίς την αμοιβαία βούληση δε μεταδίδεται"». Και ερχόμενος στα δικά τους γράφει: «Τώρα θα σου περιγράψω πως περνάω την ημέρα μου. Στις 8 αρχίζει το σχολείο μέσα στην τάξη και χωρίς συγκεντρώσεις στο προαύλιο, όπου μέσω ηχείων ακούμε μια εισαγωγική ομιλία αν πρόκειται για κάποια επέτειο, αλλά συνήθως ακούμε μόνο λίγη μουσική για περισυλλογή και ψυχολογική προετοιμασία για το μάθημα. Κάθε μαθητής κάθεται σε ένα θρανίο - τραπεζάκι, που δεν είναι πάντα το ίδιο, επειδή σε εμάς δεν αλλάζουν αίθουσα οι δάσκαλοι αλλά οι μαθητές. Κάθε δάσκαλος έχει τη δική του αίθουσα και νομίζω πως είναι σωστό, διότι εκεί μέσα έχει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία και ό,τι άλλο χρειάζεται για το μάθημά του. Κάθε τάξη έχει επιδιασκόπιο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, βίντεο και έναν Η/Υ συνδεδεμένο με το Διαδίκτυο.Ο δάσκαλος υποδέχεται τα παιδιά στην τάξη του σαν οικοδεσπότης. Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει ακουστικά και μάλιστα ο καθηγητής μου των λατινικών έχει στην τάξη του και έναν οικιακό κινηματογράφο. Για τις γλώσσες έχουμε ένα εργαστήριο γλωσσών, για τη βιολογία ένα ειδικό εργαστήριο κλπ.Στον δάσκαλο μιλάμε πάντοτε στον ενικό και αν έχουμε κάποιο πρόβλημα φωνάζουμε "hei ope" που σημαίνει "ε, δάσκαλε" και έρχεται ο δάσκαλος να μας βοηθήσει [το μ@λ@κ@ς δε φοριέται και πολύ στη Φινλανδία, απ΄ό,τι φαίνεται…] Αν κάποιος δεν ξέρει κάτι ή δεν έχει λύσει κάποιο πρόβλημα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Η φιλοσοφία μας είναι πως κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος για τη μάθηση του. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να του κάνει ενισχυτικά μαθήματα τις απογευματινές ώρες. Αν κάποιος μαθητής ήταν άρρωστος ή πήγε μερικές ημέρες με τους γονείς του διακοπές, ο δάσκαλος υποχρεούται να του αναπληρώσει τις ώρες με ενισχυτική διδασκαλία.Παρότι θεωρούμε ότι ο μαθητής μαθαίνει μόνο γιατί το επιθυμεί ο ίδιος, υπάρχουν κάπου - κάπου μικρά τεστ αλλά περισσότερο για κίνητρο υποκίνησης. Κάθε μάθημα κρατάει 45 λεπτά και ακολουθεί ένα διάλειμμα ενός τετάρτου.Στις 11.45 και για μισή ώρα υπάρχει φαγητό, στο εστιατόριο φυσικά και όχι μέσα στις τάξεις. Δευτέρα και Παρασκευή το σχολείο τελειώνει στις 14.00, εκτός κι αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό μέσα στο σχολείο, όπως π.χ. σπορ ή κάτι άλλο. Τις άλλες ημέρες το σχολείο τελειώνει στις 16.00.Στο Λύκειο, όπως σου έγραψα, μετά από 5 εβδομάδες σχολείο, υπάρχει μια εβδομάδα εξετάσεων σε έξι μαθήματα. Αν κάποιος δεν επέλεξε κάποιο μάθημα, την ημέρα εκείνη είναι ελεύθερος. Για τα τεστ δεν υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος. Όποιος τελειώσει πάει στο σπίτι του. Οι καθηγητές, συνήθως δεν επιτηρούν καθόλου αλλά κανείς μας δεν διανοείται να μιλήσει ή να αντιγράψει γιατί θεωρείται μεγάλη ντροπή. Αν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τη βαθμολογία μπορεί να ζητήσει να μη ληφθεί υπόψη και να την επαναλάβει μετά από μερικές εβδομάδες. Μετά την εβδομάδα των τεστ παίρνουμε τα πιστοποιητικά επιδόσεων.Το τι κάναμε σε όλη τη διάρκεια των 5 εβδομάδων δεν είναι και τόσο σημαντικό. Μετά το σχολείο πηγαίνω στο σπίτι, συνήθως χωρίς την τσάντα μου, αφού εκεί θα κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που έκανα στο σχολείο. Θα ασχοληθώ με άλλα πράγματα που μου αρέσουν επίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διαβάσω κάτι άλλο. Διαβάζουμε πάρα πολύ εξωσχολικά βιβλία, γι' αυτό και στην ανάγνωση βγήκαμε πρώτοι με απόσταση από το δεύτερο, ενώ εσείς όπως άκουσα πιάσατε «πάτο» (δες κι εδώ).
Υστερόγραφο:«Όπως θα κατάλαβες, η επιτυχία μας είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Όπως μας λέει και ο δάσκαλος μας, ο Καουρισμάκι, «η εκπαίδευση δε γίνεται ποτέ μέσα σε ένα πολιτικό και- πολιτισμικό κενό. Είναι συστατικό κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας, όπου δάσκαλοι, γονείς, μαθητές και πολιτεία συμβάλουν κατά τον ίδιο βαθμό». Η δασκάλα μας μάλιστα, η Κεκόνεν, μας λέει ότι "συμμετοχή στην παιδεία μας έχουν η οικογένεια και η γειτονιά, το κοινωνικό περιβάλλον, δηλαδή η κοινωνία με τις αξίες και τα πρότυπα της, ο δεδομένος χώρος και χρόνος, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι νόμοι και τα ΜΜΕ με τις απόψεις και εικόνες που μεταδίδουν"». «Γι' αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δεν αντιγράφεται από κάποιους ειδικούς. Μάλλον θα πρέπει να ανοίξετε έναν πανεθνικό διάλογο, όπου θα συμμετέχουν όλοι και φυσικά κι εσείς τα παιδιά και όχι μόνο κάποιοι "ειδικοί". Το σημειώνω, γιατί άκουσα ότι θα έρθουν στο σχολείο μας κάποιοι "ειδικοί" από την Ελλάδα για να μελετήσουν το σύστημα μας. Φοβάμαι ότι θα δουν ό,τι τους βολεύει.Χωρίς την κινητοποίηση και τη βούληση ολόκληρης της κοινωνίας σας, δεν νομίζω πως θα πετύχετε κάτι. Νομίζω πως το σύστημα μας είναι πολύ απλό, τόσο απλό, που μόνο άνθρωποι δημιουργικοί ή παιδιά μπορούν ποτέ να το φανταστούν και να το εφαρμόσουν και όχι γραφειοκράτες που θα στείλετε να το μελετήσουν. Πρόσφατα, μαζί με τους γονείς μου παρακολουθήσαμε μια μαγνητοφωνημένη Ομιλία στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας από ένα καθηγητή από το ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, τον Seymour Papert, ο οποίος μας είπε: "Όλα τα συστήματα είναι κουτά. Εμείς νομίζουμε ότι τα συστήματα είναι έξυπνα. Πολύ σπάνια όμως τα συστήματα μπορούν να δουν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα, από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, από τη στιγμή που εναντιώνεται στο άνοιγμα του μυαλού και στην ιδέα της αλλαγής, αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί...Μια κραταιά γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μην μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα".Νομίζω πως θα συμφωνήσεις, γι' αυτό και στο σχολείο μας οι γονείς μας συμμετέχουν ενεργά στην αξιολόγηση πρόσληψης του διευθυντή αλλά και των καθηγητών. Αν δε συμμετέχουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για να συναποφασίσουν για το ποιοι θα αναλάβουν το έργο εκπαίδευσης των παιδιών τους, ποιος θα το κάνει καλύτερα και χωρίς σκοπιμότητες;Είμαι πολύ περίεργος να μάθω πως είναι το δικό σας σύστημα και πως περνάτε την ημέρα σας.» Κι ένα τελευταίο, «Με ρώτησες πόσο έχει σ' εμάς το τελευταίο μοντέλο της NOKIA, και το Touareg της VW, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν έχω κινητό και ο μπαμπάς μου έχει ένα παλιό τζιπ, διότι εμείς στη Φινλανδία έχουμε χιλιάδες χιλιόμετρα χωματόδρομων. Πάντως, το καλοκαίρι που ήμουν στη Ρόδο, είδα πολλά πανάκριβα τζιπ και σκέφτηκα πως μάλλον θα τα χρειάζονται για να πηγαίνουν για σαφάρι στη Σαχάρα, διότι το νησί δεν έχει και τόσους πολλούς δρόμους.» Να σχολιάσω ότι κατά πως φαίνεται δεν είχε πάρει το αυτί του ότι στην Ελλάδα, όπως είπε προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός, «Λεφτά υπάρχουν», αν και  μετεκλογικά, όταν το ΔΝΤ επέβαλε κάτι «Μνημόνια 1,2,3,…» για το ελληνικό δημόσιο χρέος, ο υπέρβαρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε «Μαζί τα φάγαμε»... Τέλος σχολίου, και: «Λοιπόν φίλε μου, "Kiitos" (ευχαριστώ) για το σήμα του "Ολυμπιακού" που μου έστειλες, της αγαπημένης σου ομάδας όπως μου λες, δυστυχώς δεν την γνωρίζω. Ελπίζω με αυτό να μη σε στενοχώρησα, αλλά οφείλω να σου πω, πως με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω και τόσο καλά. Στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμάω να πάω στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, να σερφάρω λίγο στο Ιντερνέτ, να πάω για σκι ή πατινάζ στον πάγο με τους φίλους μου και τις λίγες ώρες την εβδομάδα που βλέπω τηλεόραση, προτιμάω να δω κανένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία σας και άλλες μακρινές χώρες, που δεν έχω πάει. Όπως άκουσα, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, είμαστε η χώρα με τη χαμηλότερη τηλεθέαση στην Ευρώπη. Ξέχασα, δε, να σου πω ότι εκτός της σχολικής, σε κάθε γειτονιά μας υπάρχει μια δημόσια βιβλιοθήκη και δεν υπάρχει μαθητής που να μην έχει μια δανειστική ταυτότητα βιβλίων ή σύνδεση με το Ιντερνέτ. Φίλε μου, σου εύχομαι καλή επιτυχία και κουράγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μπορούσε να επιλέξει το τόπο γέννησης του.» Φιλικά, Markus Bootsarb.
Σχόλια;

Πηγή video http://www.teachers.tv/videos/the-fishing-line (via Stergios)

Δημόσιοι υπάλληλοι;

Χιουμοριστικό βιντεάκι, ευρηματική σκηνοθεσία. Φαίνεται ότι τα ίδια και τα αυτά συμβαίνουν κι αλλού! Το είδε άραγε ο "Αντιπρόεδρος" του "μαζι-τα-φαγαμε-στάν" να το κάνει σημαία; Πλάκα, πλάκα αλλά κάτι τις σαν δεν πάει καλά...

via Tromaktiko

Πολίτες vs Πάγκαλου

Διαβάζω (δες εδώ):"Έξω από το πολιτικό γραφείο του Θεόδωρου Πάγκαλου συγκεντρώθηκαν το μεσημέρι της Τετάρτης, 6 Απριλίου μέλη του κινήματος "Πόρτα- Πόρτα".Οι περίπου 30 πολίτες, με οργανωτή τον σκηνοθέτη Δημήτρη Κολάτο, έφθασαν στις 3 το μεσημέρι στη συμβολή των οδών Κριεζώτου και Ακαδημίας, όμως,τους περίμεναν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες και τους απώθησαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.Οι συγκεντρωμένοι φώναξαν συνθήματα όπως "Παραιτήσου, δεν τα φάγαμε μαζί σου" και  "Πάγκαλε κοπρίτη μας έκλεισες το σπίτι", χωρίς να πτοούνται από την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων. Μάλιστα, έκαναν αναφορές στους χειρισμού του Θεόδωρου Πάγκαλου στην υπόθεση των Ιμίων το 1996, αλλά και στην υπόθεση του ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος κατέληξε στα χέρια των Τούρκων.Οι συγκεντρωμένοι απαίτησαν την αποπομπή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος παραμένει "κόκκινο πανί" για τους πολίτες, λόγω των δηλώσεών του τους τελευταίους μήνες." Μμμ, αγρεύουν τα πράματα για κάποια (ή όλα;) τα μέλη της κυβέρνησης...- αν και για μέλη της κυβέρνησης της νυν αξιωματικης αντιπολίτευσης σκούρα παραμένει η κατάσταση...Δες ακόμα εδώ και εδώ.

Το βουνό Φούτζι στα κόκκινα

Το 1990 ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα (Akira Kurosawa) έγραψε το σενάριο και γύρισε τα Όνειρα (Yume / Dreams), μια σπονδυλωτή, στην οποία κατέγραψε οκτώ όνειρα κι εφιάλτες του. Η ταινία, εκτός συναγωνισμού, άνοιξε το φεστιβάλ των Καννών το 1990, μα οι κριτικοί της εποχής δεν ενθουσιάστηκαν και οι συμπατριώτες του δεν κατάλαβαν (ή δεν θέλησαν να καταλάβουν...) τι τους έλεγε.. Τα Όνειρα είναι οκτώ χωριστά τμήματα (δες εδώ) κι ένα από αυτά, το έκτο, είναι το όνειρο-εφιάλτης "Το βουνό Φούτζι στα κόκκινα" (Mount Fuji in Red)… Και να που ο εφιάλτης του Κουροσάβα τόσο πολύ μοιάζει με το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα… Προφητικό;

Επάγγελμα: Έλληνας (φευ) πολιτικός

Γράφει ο Απόστολος Δοξιάδης στην εφ. Καθημερινή: «Η απέχθεια του Έλληνα πολίτη για τους πολιτικούς αυξάνεται τελευταία κατακόρυφα (δες κι εδώ), καθώς η κρίση που μας μαστίζει οξύνεται. Η αιτία της απέχθειας επικυρώνεται καθημερινά από λόγια και έργα πολιτικών, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι απλώς δεν συμβάλλουν στη λύση των προβλημάτων μας, αλλά φέρονται σα να μην έχει καταλάβει καν ότι υπάρχουν. Οι νοήμονες πολίτες απορούν: είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούν οι πολιτικοί το τι συμβαίνει; Δεν βλέπουν τον γκρεμό που οδηγούμαστε; Υστερούν μήπως βιολογικά, είναι διανοητικά καθυστερημένοι; Ή μήπως βλέπουν, αλλά εθελοτυφλούν; Βέβαια, η περιγραφή των χαρακτηριστικών του είδους «σύγχρονος Έλληνας πολιτικός» δεν εμπνέει αισιοδοξία. Είναι άνθρωπος μέσης (και κάτω) νοημοσύνης, αλλά κουτοπόνηρος, αμβλυμένης ηθικής αντίληψης, ημιμαθής (όταν δεν είναι εντελώς αμαθής), πολιτιστικά και πολιτισμικά υπανάπτυκτος. Αν έχει πτυχίο πανεπιστημίου, μάλλον το πήρε χαριστικά, ως στέλεχος φοιτητικής νεολαίας, ενώ αν δηλώνει κάποιο επάγγελμα, είτε δεν το άσκησε ποτέ, είτε -αν το άσκησε, λιγουλάκι- κινήθηκε στον πάτο του. (Αν, για παράδειγμα, δηλώνει οδοντίατρος, δεν θα του εμπιστευόμασταν σε καμία περίπτωση τα δόντια μας.) Τι τον οδήγησε λοιπόν στο αξίωμά του; Μήπως του χάρισε η Φύση αρχηγικό τάλαντο, πρωτογενή ηγετική ιδιοφυΐα; Μπα, ούτε αυτό. Είναι κοινός τόπος ότι οι περισσότεροι πολιτικοί θα τα θαλάσσωναν στο τιμόνι και μιας μικρής ιδιωτικής επιχείρησης, κι αν κάποιοι θεωρούνται «επιτυχημένοι» επί κεφαλής υπουργείων, αυτό οφείλεται μόνο στην ιδιότυπη πολιτική παραλλαγή του νόμου της άνωσης, που θέλει τα ελαφρότερα στοιχεία στην επιφάνεια, προτιμώντας τους φελλούς από τον χρυσό.» «Είναι λοιπόν απορίας άξιον. Με τέτοια χάλια, πώς έχουν οι άνθρωποι αυτοί τη διαχείριση των κοινών μας; Δεν είναι παράλογο; Τρελό; Δυστυχώς όχι, είναι λογικότατο. Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν μια σημαντική διαφορά απ' όλους εμάς, μιαν ικανότητα στην οποία μας βάζουν όλους κάτω (…) έχουν εκλεγεί. Να λοιπόν η λύση του προβλήματος, τόσο απλή: αυτό που διαφοροποιεί τους πολιτικούς από τους υπόλοιπους Έλληνες είναι ότι ξέρουν να εκλέγονται. Γιατί στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν μπαίνεις στην τύχη. Πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα: πρώτο, ρουσφέτια, ατομικά και ομαδικά• δεύτερο, χάρες, σε ανθρώπους με γερό πορτοφόλι, που χρηματοδοτούν την προεκλογική σου εκστρατεία• και τρίτο να τάζεις λαγούς με πετραχήλια, εν πλήρει επιγνώσει ότι δεν θα μπορέσεις να τους προσφέρεις - και χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό για την ασυνέπεια (…)Την τέχνη του εκλέγεσθαι την κατέχουν, λοιπόν, οι πολιτικοί μας άριστα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι η μόνη τέχνη που κατέχουν.( …) Και έτσι σήμερα, στην κρίση, το μόνο που κάνουν οι καημένοι είναι να προσπαθούν κι αυτοί να επιβιώσουν, ασκώντας, αντανακλαστικά σχεδόν, την τέχνη τους: ρουσφέτια, χάρες, υποσχέσεις. Οπότε, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, των περισσότερων υπουργών και ενίοτε του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένων (Έλληνες πολιτικοί είναι κι αυτοί), αντί να εφαρμόζουν τη στρατηγική εξυγίανσης οικονομίας και κράτους που οι ίδιοι έχουν εξαγγείλει, την αντιστρατεύονται παντί τρόπω, με λαϊκίστικες θέσεις και πράξεις. Και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να υπερθεματίζουν στην ίδια στρατηγική, που εκφράζει λίγο - πολύ τις αξίες που έπρεπε από θέση να πρεσβεύουν, λαϊκίζουν κι αυτοί αισχρά, τάζοντας να τα «δώσουν όλα», κι ας ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτε. Κι όσο για τους «επαγγελματίες επαναστάτες» της Αριστεράς, αυτοί πασχίζουν να διακονήσουν όσο καλύτερα μπορούν τον παλαιολιθικό λαϊκισμό του κόμματος, ώστε να μείνουν στο μισθολόγιό του - αριστεροί γαρ, εξαρτούν την προσωπική ευδαιμονία από του ευρύτερου σχηματισμού.(…)» Και καταλήγει: «Πρέπει άρα να μας γίνει συνείδηση ότι το συμφέρον της χώρας και το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών της είναι αυτή τη στιγμή σε διαμετρική αντίθεση. Η λύση όμως δεν είναι να τους πετάμε γιαούρτια. Είναι να πάψουμε να εκχωρούμε τις τύχες μας σε πρόσωπα φύσει ακατάλληλα να τις διαχειριστούν. Ή, με άλλα λόγια, να ωριμάσουμε.» Να πω ότι διαφωνώ; Μάλλον υπερθεματίζω.