Η δικτατορία της άγνοιας...

Υπάρχουν στιγμές που σε πλημμυρίζει η απόγνωση. Γι’ αυτά που γίνονται. Και για εκείνα που ακούς. Η τελευταία μόδα των μπλόγκς δίνει φωνή και σε ένα κομμάτι της κοινωνίας, που δεν είχε πολλές ευκαιρίες μέχρι τώρα να ακουσθεί. Ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτει και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την σημερινή Ελλάδα. Παρακολούθησα, με αφορμή μια δήλωσή μου για την ακρίβεια που προκαλείται από την άνοδο τη τιμής του πετρελαίου, τα σχόλια που φιλοξενήθηκαν σε γνωστό μπλόγκ. Που με οδήγησαν σε ορισμένα, όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, συμπεράσματα.
Ο κόσμος είναι κυριολεκτικά απληροφόρητος. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά με βάση ελλιπείς γνώσεις ή και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για την πραγματικότητα αναπτύσσει σκληρές πεποιθήσεις, που κατά περίπτωση οδηγούν σε φανατισμό και φραστικές, τουλάχιστον, ακρότητες. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς την εκτόξευση ύβρεων, ανώνυμα πάντα, πάνω σε ζητήματα για τα οποία είναι φανερό πως η πραγματική γνώση είναι ανύπαρκτη. Δεν είναι λοιπόν τυχαία τα χάλια του τόπου και η καταβύθισή μας σε επίπεδα σχεδόν απελπισίας σε θέματα ανεύρεσης, προώθησης και εφαρμογής καινούργιας γνώσης. Όταν η βλακεία θεωρείται εξυπνάδα, η εκτόξευση ύβρεων πρωτοπορία και η άγνοια προοδευτική αντίληψη, τότε το αύριο δεν μπορεί να φαντάζει ιδιαίτερα αισιόδοξο.
Ας αρχίσουμε από την ενέργεια. Και από τα προβλήματα των ημερών. Κάποιοι καταλογίζουν ακόμη ευθύνες για την ακρίβεια στην απελευθέρωση του συστήματος τιμών του 1993! Αυτό όμως που τότε έγινε ήταν να επιβαρύνεται τελικά ο καθένας με το κόστος της δικής του κατανάλωσης. Μέχρι τότε, μέσω της κρατικής παρέμβασης και επιδότησης, ο φορολογούμενος αγρότης ή εργάτης επιδοτούσε τη φτηνότερη βενζίνη του γιάπι με το σπορ αυτοκίνητο, της κυρίας που πάει για ψώνια αλλά και του όποιου άλλου αυτοκινητιστή. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η τιμή της βενζίνης δεν αυξήθηκε λόγω απελευθέρωσης αλλά λόγω της αψυχολόγητης κρατικής φορολόγησής τότε με 50 δρχ. Αφού βέβαια είχα εγώ αποχωρήσει από το αρμόδιο Υπουργείο. Σήμερα, πάντως, και σε όσες χώρες του κόσμου είχε παραμείνει το καθεστώς της επιδότησης (τριτοκοσμικές ή μέλη του ΟΠΕΚ), το σύστημα καταργείται ή αναθεωρείται. Λόγω δυσβάστακτου κόστους για τους προϋπολογισμούς. Και μιλάμε και για χώρες που εξάγουν πετρέλαιο (λ.χ. Ιράν, Νιγηρία)! Με δραματικές τώρα πλέον οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.
Υπάρχει επίσης ένα σοβαρότατο ζήτημα με όσους φωνάζουν για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος. Αμφιβάλλω, αν όσοι κραυγάζουν, σκέπτονται τις συνέπειες. Η μείωση εκπομπών αερίων διοξειδίου του άνθρακα (όπως ορίζει το Κιότο) για τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες θα πρέπει να τις φέρει σε επίπεδα εκπομπών αερίων της περασμένης 70ετίας. Όταν οι πληθυσμοί ήσαν υποδιπλάσιοι και τα κατά κεφαλήν εισοδήματα κατά πολύ μικρότερα. Με τις σημερινές ανάγκες πώς θα φθάσουμε σε τέτοια επίπεδα; Προφανώς με περικοπές στο επίπεδο της ζωής μας (δηλ. ξεχάστε ψυγεία, θερμοσίφωνες, τηλεοράσεις επίπεδης οθόνης, κλιματιστικά μηχανήματα, βόλτες με το αυτοκίνητο κλπ). Πόσοι είναι διατεθειμένοι να δεχθούν κάτι τέτοιο; Το ακριβό πετρέλαιο, και συνακόλουθα η αύξηση της τιμής της βενζίνης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοιες εξελίξεις. Διαπιστώνουμε όμως σε όλο τον κόσμο σχεδόν εξεγέρσεις και κοινωνικές αναστατώσεις λόγω των φαινομένων αυτών.
Δεν αποτελεί λοιπόν αυτό υποκρισία; Κάποιοι φωνάζουν πολύ δυνατά για κάτι σου σίγουρα δε θέλουν ποτέ να συμβεί. Το ίδιο φαινόμενο διαπιστώνεται σε κάθε τομέα που έχει σχέση με την ενέργεια. Πολλοί, οι προοδευτικοί κυρίως, χαίρονται όταν ο Πρόεδρος του Ιράν ή ο Τσαβές της Βενεζουέλας στρέφονται κατά της Δύσης. Λουφάζουν όμως, όταν εξ’ αιτίας των εντάσεων που προκαλούνται, ακριβαίνει το πετρέλαιο. Και αυξάνει βέβαια και η τιμή της βενζίνης. Η οποία προκαλείται και από την έλλειψη πολλών διυλιστηρίων. Που σε καθεστώς ολιγοπωλίου διυλίζουν αναγκαστικά ακριβά. Αλλά οι απανταχού οικολόγοι δεν επιτρέπουν την δημιουργία νέων διυλιστηρίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν όμως ακριβαίνει η βενζίνη, εύλογα σιωπούν...
Και τα τρόφιμα όμως γιατί ακριβαίνουν; Γιατί γίνονται πανάκριβα το πετρέλαιο και η βενζίνη. Κι επειδή, λόγω κυρίως της «καταραμένης» της παγκοσμιοποίησης, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο καιρό τρέφονταν με λίγους κόκκους ρυζιού, τώρα καταναλώνουν κρέας, κοτόπουλα, μακαρόνια, γάλα και οπωροκηπευτικά. Η Κίνα καταναλώνει γύρω στο 13% της παγκόσμιας παραγωγής γάλακτος. Και μέχρι το 2027 θα έχει ανάγκη να καταναλώνει από μόνη της, σε ετήσια βάση, παραπάνω από την αναμενόμενη τότε παγκόσμια παραγωγή! Αλλά γιατί ακριβαίνουν, ανάμεσα σε άλλους λόγους, τα αλεύρια, τα ρύζια και τα μακαρόνια; Διότι κάτω από την πίεση των οικολόγων, πολλοί στράφηκαν στα βιοκαύσιμα. Που όμως απαιτούν καλαμπόκι για την παραγωγή τους. Και μείωση των καλλιεργειών σιτηρών. Ακούσατε καμιά φωνή συγγνώμης από τους περιβαλλοντολόγους;
Και ποιο περιβάλλον σε τελευταία ανάλυση κινδυνεύει από το διοξείδιο του άνθρακα που προκαλείται από ανθρώπινες ενέργειες; Στην Γροιλανδία λιώνουν οι πάγοι κάποιοι μας λένε. Αλλά το νησί λέγεται «πράσινο» (Greenland) γιατί ακριβώς από τον Μεσαίωνα ήταν καταπράσινο (;) και ήταν γεμάτο καλλιέργειες. Υπήρχε τότε βιομηχανικό διοξείδιο του άνθρακα που είχε λιώσει τους πάγους; ΄Η απλά υπάρχουν κύκλοι στο παγκόσμιο κλίμα που διαμορφώνουν διαφορετικές κάθε φορά ατμοσφαιρικές συνθήκες... Στα μέσα της 10ετίας του ’70 οι περιβαλλοντολόγοι επιστήμονες περίμεναν εποχή πολικού ψύχους!
Είναι φανερό πως η στροφή προς το περιβάλλον έγινε από όλους εκείνους που κατά βάση στρέφονται ενάντια στην οικονομία της αγοράς. Κι’ αναζητούν από εκεί την υιοθέτηση μέτρων παρέμβασης στην οικονομία. Αφού απέτυχαν κυριολεκτικά να περάσουν από την πόρτα, τώρα επιχειρούν να μπουν από το παράθυρο. Και προωθούν απόψεις ακραίες, αντιδεοντολογικές και κατά βάση αντι-λαϊκές. Που όμως υιοθετούν πολλές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να προκαλέσουν οικονομικές δυσκολίες και συνακόλουθα λαϊκές αντιδράσεις. Βούτυρο δηλ. στο ψωμί της αναχρονιστικής κι’ αμετανόητης αριστεράς. Που θα ομιλεί τότε για μέτρα άκαρδα και «νεοφιλελεύθερα»!
Η άγνοια λοιπόν ποδηγετεί την κοινωνία. Και επιβάλλει μια δικτατορία σκοταδισμού.

Άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
http://press-gr.blogspot.com/2008/06/blog-post_8565.html , posted 14-6-08, όπου και τα σχετικά υπέρ και κατά σχόλια.