Επετειακά του ΟΧΙ

Αντιγράφω από τη σελίδα στο fb του Δημήτρη  Αλικάκου: «Εδώ και κάμποσα χρόνια, κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, κάνω κάτι που στα νιάτα μου δεν θα μπορούσα να διανοηθώ. Ανηφορίζω σε εκείνο τον τόπο που έχει την πιο στενή σχέση με την Ημέρα, αλλά και την πιο αντιφατική – ίσως και σκοτεινή - με την ιστορία του τόπου. Πηγαίνω στο ιστορικό σπίτι της Κηφισιάς, εκεί που ειπώθηκε το ιστορικό "Alors, c' est la guerre" («Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος!») του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι (δες κι εδώ). Δεν πάω για να προσκυνήσω μορφές, ούτε για να εξωραΐσω μέσα μου καταστάσεις και στάσεις. Πιο πολύ με έλκει μια εσωτερική δύναμη να νιώσω, όσο γίνεται, το παλμό της ημέρας, να βιώσω νοερά εκείνο το μουντό χάραμα της 28ης, να φανταστώ τον Μεταξά να κατεβαίνει με τις πυτζάμες (3 τα ξημερώματα ήταν) να ανοίξει την πόρτα στον απρόσκλητο επισκέπτη, να κάτσω στον ίδιο καναπέ... Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου αυτό το σπίτι θα ήταν μουσείο, ανοιχτό κάθε μέρα στο κοινό - πέρα από κομματικές ή άλλες γραμμές. Στην Ελλάδα όμως, παγιδευμένοι ακόμα στη λογική του άσπρου-μαύρου ψάχνουμε για ήρωες ή για προδότες. Έλα, όμως, που η αλήθεια είναι σχεδόν πάντα κάπου στη μέση!»